IN VLAMMEN
Gevechten
11 november 2016 op Nuclear Blast
01. Uitgelekt
02. Het einde
03. Net als Sand
04. De waarheid
05. In mijn kamer
06. Voordat ik val
07. Door mijn ogen
08. Gevechten
09. Hier tot altijd
10. Onder mijn huid
11. Muurbloempje
12. Red mij
13. Grootste hebzucht
14. Ons tegen de wereld
Korte geschiedenis
Göteborg, Zweden is de geboorteplaats van enkele werkelijk fantastische bands; Dark Tranquility, At the Gates, The Haunted, Dimension Zero en Ace of Base om er maar een paar te noemen. Een van mijn favorieten aller tijden uit Göteborg is In Flames. Ze vormden in 1990 als bijproject en brachten hun eerste album uit, Lunar Strain, in 1994.
In Flames is een van de baanbrekende bands die het melodieuze metal of melodieuze death metal genre ontwikkelen. In het begin had In Flames een zeer soepele en consistente stijl met vervormde maar toch geharmoniseerde gitaren. Dat geluid was hun handelsmerk en daardoor onderscheidden ze zich van veel andere metal die er toen was. De zang was ook een constant diep gegrom naar raspende sprekende styling. Het geluid van de band begon rond 2000 te veranderen toen ze Clayman uitbrachten. De muziek was nog meer geharmoniseerd dan voorheen, er werd meer synthesizer gebruikt en de introductie van cleane zang was wat prominenter geworden.
In 2002's Reroute to Remain werd ik voorgesteld aan In Flames en ik werd meteen verliefd op deze band. Twee jaar later, toen Soundtrack to Your Escape uitkwam, was ik stevig verankerd als een fan voor het leven. Op dit punt in hun carrière was het geluid uitgegroeid tot een gevestigde metalact die in staat was tot een goede variëteit. De grootste verandering was de volledige opname van zuivere zang die het refrein van de meeste van hun nummers bijna domineerde. In de volgende paar albums bleven de muziek- en vocale stijlen redelijk consistent. Maar toen in 2011 met Sounds of a Playground Fading, brachten ze een zeer melodieuze structuur in die In Flames op een bepaalde manier opnieuw uitvond. Dit zou beïnvloed kunnen zijn door het vertrek van Jesper Stromblad, het oprichtend lid van de band. Deze zelfde invloed ging door in hun huidige versie van In Flames.
Gedraineerd
Het nieuwe album begint op een klassieke melodieuze manier met wat omgevingsgeluiden en een zacht maar vervormd gitaarstuk. Anders pikt zijn fluistervocatie op waar hij zo dol op is en zegt: "Wat we hadden, gooiden we weg, we waren dicht bij de hemel, maar we belandden in de hel, wat we hadden gooiden we weg". Die inleidende tekst is behoorlijk intens wanneer je het echt laat intrekken en erover nadenkt. Het hele nummer is een tragisch nummer van verlies van liefde en de hele sfeer van de muziek voor het nummer past precies bij dat ding. Het heeft over het algemeen een somber en melodieus gevoel en zal zorgen voor een fantastisch live nummer waar het publiek mee kan zingen.
Het einde
The End heeft een zeer vergelijkbare sfeer als Drained, dezelfde melodieuze stijl maar is iets vrolijker met een sneller tempo. Het is een ander emotioneel nummer dat gebruik maakt van jeugdige achtergrondzang die een bijna etherisch element aan het nummer toevoegt. The End heeft een aantal naar verwachting vloeiende melodieën, terwijl het nog steeds behoorlijk zwaar en donker is. Er zijn hints van Dark Tranquility hier en ik vind het echt leuk, hoe meer ik ernaar luister. Ik vind het geweldig als de zaken rond de 2:13 vertragen en de zuivere zang voorop loopt.
De officiële video voor The End is hieronder te vinden.
Net als Sand
Een ding dat In Flames heel goed doet, is een melodieuze inleiding op een nummer maken en Like Sand is een lichtend voorbeeld van wat ik bedoel. Bjorn Gelotte begon als drummer voor In Flames, maar stapte over op gitaar en je zou denken dat hij een klassiek geschoolde gitarist is, maar dat is hij niet, hij is gewoon een goede oude fantastische muzikant. Zodra de hoofdriff in het spel komt, is het erg moeilijk om je hoofd er niet tegenaan te duwen. De cleane zang past heel mooi bij het hele nummer, maar sommige woordkeuzes verwarren me een beetje.
"Ik geloof dat de hele wilde wereld tegen mij is", het 'wilde' deel verwart me en ik begrijp niet helemaal waarom hij naar 'wild' verwijst. Ik zou denken dat 'breed' een betere woordselectie zou zijn, maar ach, ik ben hierin niet de artiest. De beelden van Like Sand zijn uitzonderlijk en ik denk dat veel mensen zich kunnen verhouden. Op het moment dat ze denken dat alles om hen heen stevig is, stort het gewoon in en brokkelt als zand door je vingers af. Krachtig en diep, in ware Flames-vorm.
De waarheid
Over een publieksdeelnemingslied gesproken, The Truth is precies dat. Gezangen van "WE ZIJN ... WE ZIJN ..." zullen door locaties met een ruim volume klinken. The Truth is echt melodieus en doet denken aan iets wat je misschien van Children of Bodom hoort. Qua teksten en structuur is het heel simpel. Er is niets echt ingewikkelds aan, misschien een B-kant die misschien de snit heeft gemaakt?
In mijn kamer
Ik vind het leuk als liedjes de bassist de kans geven om gehoord te worden buiten de standaard achtergrondstructuur voor een liedje. In My Room doet precies dat en laat Peter Iwers echt horen. Voor zo'n humeurig en dramatisch nummer is het verrassend up-tempo. Ik las de tekst voordat ik luisterde en was behoorlijk verrast, ik had de indruk dat het wat langzamer en donkerder zou worden.
Weer een geweldige solo van ongeveer tweederde door, zeer iconisch van In Flames. De outro van het nummer heeft deze riff die een zeer Soilwork-achtige invloed heeft. Over het algemeen ben ik echt gegroeid om dit nummer echt leuk te vinden, hoe meer ik ernaar luister.
Voordat ik val
Before I Fall brengt me terug naar Soundtrack To Your Escape (2004). Het heeft zoveel elementen en facetten dat het heel moeilijk is om iets specifieks uit dit nummer te lokaliseren. Het is melodieus, het heeft een fantastische dubbele gitaarsolo en het heeft verschillende goed geplaatste tempowisselingen. Een ding waar je op kunt rekenen van In Flames is dat de nummers die ze maken emotioneel complex zijn, en Before I Fall behoudt die blijvende kwaliteit.
Door mijn ogen
In de kern heeft Through My Eyes een klassieke thrash metal-substantie. Het refrein verandert dat allemaal volledig, maar dit up-tempo nummer laat je teen tikken en laat niet los. Het refrein is super pakkend en moeilijk uit je hoofd te krijgen.
Luister eens in de officiële trackvideo hieronder.
Gevechten
Ze besloten het titelnummer in het midden van het album te begraven. Er is geen specifieke methode voor de waanzin van waar een titelnummer in een album zou moeten vallen. Veel bands maken er het openingsnummer van, sommigen het einde, maar In Flames besloot het in het midden te plaatsen.
Naar mijn mening heeft Battles een heel ongebruikelijke manier. Het is een beetje langzamer en voelt erg radio-rock vriendelijk. Ondanks dat de intro een zwaarder en iets afwijkend ritme heeft, is het hoofdvers veel langzamer en humeuriger. Het pre-refrein stijgt en het refrein is echt het radio-rock klinkende deel van de track. De solo tijdens de bridge is eigenlijk best opmerkelijk. Als je voorbij de semi-generieke radiovriendelijke elementen kunt komen, is het een heel fijn nummer.
Hier tot altijd
Hier is de verplichte vertraagde, melodieuze, emotionele klap in het gezicht die In Flames ook geneigd is te doen. Ik betwijfel sterk of dit ooit live zal worden gespeeld, maar het is heel anders dan de rest van het album. Het hele nummer lijkt mij één grote innerlijke reflectie. Iedereen moet af en toe de tijd nemen en in zichzelf kijken. Wie zijn ze echt? Waar geloven ze echt in? Is dit hoe ze zouden moeten zijn of de baan die ze zouden moeten hebben of het leven dat ze zouden moeten leiden? Begrijp me niet verkeerd, Here Until Forever gaat waarschijnlijk meer over een stel en hun relatie, maar sommige teksten en hoe ze angstaanjagend worden gezongen door wat klinkt als een etherisch kinderkoor, veroorzaakt gevoelens van diepe zelfreflectie.
Onder mijn huid
Underneath My Skin begint agressief en zwaar, wat de indruk wekt dat de zaken weer oppakken. Vervolgens begint Anders met deze zang die een veel hogere toonhoogte aanvoelt dan normaal en vreemd gemengd aanvoelt om luider te zijn dan in eerdere nummers op het album. Het nummer zelf is goed, het heeft echt een mooie groove, de solo is zoals altijd indrukwekkend, het einde van de brug is echt schoon en goed ontworpen.
Muurbloem
Oké, toen Wallflower begon en ongeveer 30 seconden binnenkwam, moest ik serieus een dubbele take doen om er zeker van te zijn dat ik niet naar Tool luisterde. Dit ene nummer is bijna twee keer zo lang als de meeste nummers op het album en ik geniet van elke seconde. Om 2:24 uur verschuift het nummer zijn hele toon naar wat me doet denken aan een synth-aggrotech band als Combichrist. Het vocale refrein lijkt wat meer op In Flames, maar daar houdt het op. Dit nummer is heel anders dan wat ik weet van In Flames en ik hou echt van de variatie. Een aantal van de liedjes die tot dit punt leidden, begonnen generiek en onorigineel te voelen. Wallflower versnippert dat in een miljoen stukjes en opent de luisteraar voor een geheel nieuwe kant van In Flames en die kant is overtreffend.
Red mij
Save Me voelt aan als In Flames uit het kolonie-tijdperk. Het heeft de raspende zang waar we van houden van Anders vermengd met de zuivere, melodieuze zang in het refrein. Dit heeft een mid-career handelsmerk dat een leuke, rollende baslijn is en ik kan altijd een geweldige baslijn waarderen. De solo op het tweederde punt van het nummer klinkt eigenlijk als iets dat Jim Martin in de jaren 90 voor Faith No More zou hebben gedaan. Misschien heb ik er een beetje over nagedacht, maar dat is het eerste dat in me opkwam.
Luister hieronder voor jezelf.
Grootste hebzucht
Ik neem even de tijd om te vermelden dat Greatest Greed een geweldig nummer is. Van begin tot eind heeft het diepte, inhoud en houdt het je aandacht bij elke stap.
Begint behoorlijk zwaar en is radio-rock vriendelijk, maar scheurt dan in een snel tempo nummer dat een grote favoriet bij fans zal worden; het zal ongetwijfeld worden gespeeld op verschillende radiostations in het hele land. In Flames doet graag het 'chanting chorus'-ding en Greatest Greed speelt er echt op in zonder het te overdrijven. Zoals ik al zei, het is echt een geweldig nummer van begin tot eind.
Wij tegen de wereld
De meeste bands hebben een geweldig nummer nodig om een album af te sluiten. And Us Against The World laat de fans niet in de steek. Het is weer een sneller tempo-nummer met een echt 'anthem'-geluid. Weet je wat ik bedoel, die liedjes die aanvoelen als een themalied voor een cultuur, een generatie of een hele groep mensen? Ja, dit heeft veel van de kwaliteiten waardoor het een soort volkslied is. De solo hierin, als je ernaar luistert en geen drang voelt om gewoon je ogen te sluiten en je hoofd te dobberen naar het scheurende fretspel, laat dan een reactie achter en zeg me dat je dat niet deed! Ik daag je uit!
Battles Koop nu
