Michael Vignola is een componist en "sound crafter" gevestigd in New York City. Hij heeft meerdere prijzen gewonnen voor zijn werk en maakt muziek met een unieke visie, breed bereik en veel detail.
Op Infinity creëert Vignola muziek die rijk en warm is, maar altijd met een gevoel van koudere, verder weg gelegen elementen die net daarachter verborgen zijn. De onderliggende schoonheid en delicatesse is iets dieper en subtiel verontrustend. Ik denk dat van al zijn albums die ik heb beoordeeld, dit een is waar melodie de grootste rol speelt. Infinity heeft nog steeds zijn kenmerkende spaarzaamheid, maar er zijn momenten van hartverwarmende melodische schoonheid.
Er is een interessante combinatie van strijkers en piano, samen met elektronische en synth-elementen op dit album. De hele mix produceert een extreem vol, dik geluid als het allemaal tegelijk binnenkomt, maar Vignola weet wanneer ze zich moet terugtrekken en het simpel moet houden. De contrasten tussen spaarzame en ruime geluiden en een tapijt van meer ingewikkelde sonische draden helpen de contouren van Infinity te definiëren .
Wanneer Infinity naar de hoogten reikt, raakt het ze op een elegante manier. Er zit een echte verfijning in dit album, een verfijning die tot uiting komt in alle nummers. Ik denk dat dit het kenmerk is van iemand die zijn vak blijft slijpen en hoe ze het benaderen. Niet dat Vignola's eerdere albums deze kwaliteit niet hadden, maar ik denk dat het hier nog duidelijker is geworden.
Er is een gevoel van samenhang in de manier waarop de nummers aan het album hangen. Het ene loopt naadloos over in het andere en ze weven samen tot één samenhangende uitdrukking. Het gevoel van uitgestrekte ruimte rond intieme muzikale momenten is duidelijk gedurende het hele album.
Dat gezegd hebbende, er zijn nummers waarmee ik een bepaalde affiniteit voelde. Er zijn er drie die ik vooral wil benadrukken.
Het eerste nummer dat me echt greep, was Give and Take . Het begint met een prachtige, volle, verlangende melodie op viool. De zachte pianoakkoorden erachter geven het kracht en dan komt een stuwende viool binnen voordat hij weer vertrekt voor een reeks piano-arpeggio's. Het open, diepe geluid eronder wordt opgevuld door het tikken van een klok en een verontrustend geluidsmompel op de achtergrond groeit en verdwijnt abrupt naarmate het nummer eindigt.
Weten heeft een extreem zachte en zachte start met alleen piano en strijkers, waarbij minimale noten worden gespeeld die beginnen te groeien en vorm krijgen. Het snaargedeelte komt binnen en voegt structuur toe aan het stuk. De diepe snaardrone is een contrapunt voor de zachtheid van de piano. Percussie begint binnen te komen en de snaardrone neemt in frequentie toe naarmate de minimalistische piano doorgaat, noot voor noot langzaam groeiend. De percussie is een zacht kloppend geluid dat een beetje beweging aan de muziek toevoegt. Er is een indringende synth op de achtergrond, een synth die een veel verontrustender gevoel geeft. Een cimbaal bloeit en de snaren en piano groeien met aandrang naarmate de percussie ook aan kracht wint. Alle elementen beginnen samen te bewegen naarmate het nummer in intensiteit toeneemt.
Memories of You begint opnieuw met een rustgevende piano en slechts een klein beetje achtergrondsfeer. De akkoorden zijn warm, pijnlijk en vol met wat de Portugezen saudade zouden kunnen noemen, een soort nostalgie vol emotie en diepte. Het minimalisme past hier perfect bij de zachtheid van het geluid. Het is de lichtste, warmste aanraking van het oor. Elke noot lijkt vol iets melancholieks. Plots zwelt de piano en stroomt, waardoor golvende patronen zoals licht door kant ontstaan. Het verdriet wordt met enige hoop doorschoten, verzorgd door de piano, lichte noten flikkeren en fladderen voordat ze vervagen tot stilte.
Uiteindelijk was de blijvende indruk die Infinity bij me achterliet een van de kleine, delicate juweelachtige momenten van schoonheid die door een oneindige zee van ruimte en tijd dwaalden. De uitgestrekte, zelfs grimmige synthscapes en pads contrasteren met de melodisch rijke en warme snaren samen met het minimale en delicate pianowerk om een emotionele staat te produceren die melancholie combineert met opbeurend en warmte met ijzere, meer lege mentale landschappen. Voor mij zijn het landschappen die het ontdekken waard zijn.
