Van Halen arriveert
Van Halen's titelloze debuutalbum kwam in februari 1978 op straat en rockgitaar zou nooit meer hetzelfde zijn. Uitgebracht in een klimaat dat gedomineerd wordt door disco, punk en lichtgeraakte singer / songwriters, bracht Van Halen het flamboyante geluid en de houding van de band naar een rockwereld die smeekte om iets nieuws.
Het album bevatte de meest legendarische line-up van de band: David Lee Roth (zang), Michael Anthony (bas), Alex Van Halen (drums) en de onvergelijkbare Eddie Van Halen op gitaar.
Van Halen verkocht meer dan 10 miljoen exemplaren en neemt zijn plaats in bij de beste rockgitaaralbums aller tijden. Veel hardcore Van Halen-fans beschouwen de plaat als de voorlaatste bijdrage van de band aan de hardrockwereld.
Eddie's ongelooflijke klank en stijl, al bekend op de Strip, bezorgde hem meteen bekendheid als de heetste jonge gitarist in de rock. Zijn carrière zou vier decennia duren en Van Halen zou uiteindelijk de grootste band ter wereld worden.
Maar er zou ook onrust en ontbering zijn tijdens een eindeloze strijd van ego's.
De legende van Eddie Van Halen is er een van een innovator, een icoon en misschien een genie. Het pad van hardrockmuziek zou voor altijd veranderen vanwege zijn bijdragen aan de gitaarwereld.
Een Guitar Hero is geboren
Velen herinneren zich nog de verwarring en het totale ontzag dat ze voelden toen ze Van Halen voor het eerst hoorden. Op elk nummer scheurde Eddie onmogelijke geluiden van zijn gitaar en soms leek het alsof hij niet eens hetzelfde instrument bespeelde als alle anderen. Hij moest iets anders doen en er gingen geruchten over hot-rodded versterkers en bedrogen gitaren en effectpedalen door de gitaargemeenschap.
Het bleek dat een deel ervan waar was. Eddie werkte onvermoeibaar aan zijn gitaren en andere uitrusting om er het maximale uit te halen.
Maar het was ook waar dat Eddie gewoon beter was dan alle anderen. Het is onvermijdelijk dat gitaristen over de hele wereld tot dezelfde conclusie kwamen: de lat is hoger gelegd. Het is tijd om te stoppen en de saxofoon op te nemen of die gitaar te oefenen.
En ze hadden gelijk. Deze onbezonnen jonge speler die ze op de plaat hoorden, zou ooit worden erkend als een van de grootste gitaristen aller tijden.
Gelukkig kozen veel jonge gitaristen ervoor om zijn voorbeeld te volgen en bleven oefenen. Met Van Halen begon de jonge Eddie Van Halen aan een gitaarrevolutie, en decennia lang hebben spelers zijn stijl nagebootst. Sommigen gingen verder met het sjabloon dat Eddie had neergelegd, vormden hun eigen bands en maakten hun eigen geschiedenis.
De shred-generatie bracht enkele van de grootste gitaristen die rockmuziek ooit heeft gekend naar de voorgrond. Van Halen is het allemaal begonnen.
Eddie Van Halen's gitaren
Eddie's gitaren zijn een grote bron van interesse voor fans en spelers die op zoek zijn naar geheimen. Hij bouwde zelf de belangrijkste gitaar die hij op dit album gebruikte en werd uiteindelijk beroemd om, de Frankenstein-strat. Het bestond uit een schroot Charvel Strat lichaam en hals, voorzien van een op maat gewikkelde Gibson PAF pickup en diverse Fender onderdelen.
Hij deed dit omdat, in tegenstelling tot vandaag, er eigenlijk niets op de markt was dat als een Strat speelde maar een dikkere toon had. De volgende keer dat je je zorgen maakt of je gitaar wel of niet goed genoeg is om te onthouden dat Eddie Van Halen zijn eigen rommel heeft opgebouwd!
Er zijn veel geruchten over Eddie's vroege uitrusting, maar een ding dat consensus lijkt te zijn, is dat hij ook op een groot deel van de eerste plaat een Ibanez Destroyer uit de jaren 70 gebruikte. Later sneed hij er een stuk van af, en VH-enthousiastelingen kennen deze gitaar nu als de "Shark". Zijn experiment veranderde de toon van de gitaar negatief, tot ergernis van Eddie.
De Shark (die een stop-bar staartstuk had) zou stabieler zijn geweest qua afstemming. Het is redelijk om te denken dat als hij de toon zo leuk vond als de verhalen zeggen dat hij dat deed, hij deze gitaar misschien heeft gebruikt wanneer de whammy bar niet nodig was.
Hoe fascinerend om te denken dat de legendarische "bruine klank" afkomstig is van een Ibanez-gitaar!
Een Van Halen Solo uit de vroege jaren 80
Van Halen I: Track by Track
1. Runnin 'met de duivel
Het nummer begint met wat klinkt als een auto die over de snelweg vliegt terwijl de claxon klinkt. Misschien waarschuwt de band ons voor wat er gaat gebeuren. Het is interessant dat Van Halen dit nummer opent, want het is waarschijnlijk de zwakste van het album. Eddie geeft ons hier niets, maar misschien een kijkje. Het is een behoorlijk nummer met een stevig ritme nummer, maar het vuurwerk moet nog komen.
2. Uitbarsting
Dit is de baan die ervoor zorgde dat miljoenen kinderen zichzelf met hun gitaren in hun slaapkamers opsloten. Als Running with the Devil de lob van de softbal was, beukt Eddie hem hier het park uit. De eerste keer dat je het hoort, vraag je jezelf af: 'Wat is hier net gebeurd?' Het verhaal gaat dat Eddie deze en andere solo's speelde met zijn rug naar het publiek om zijn trucs te verbergen. Het tikken met twee handen, de Echoplex-duikbommen, zelfs die taaie, halffasige toon moet de menigte in de Whisky in de jaren zeventig vreemd zijn geweest.
3. Je hebt me echt
Dit is een cover van de hit van de Kinks uit de jaren 60, met een beetje Eddie-smaak om het speciaal te maken. De band behandelde verschillende populaire nummers op hun vroege albums, de vermeende theorie was dat als ze een hit begonnen te coveren, ze al halverwege waren.
4. Praat niet over liefde
De arpeggio's die de intro riff en couplet vormen, samen met de solo's, geven deze een beetje een Spaans gevoel. De verpletterende akkoorden in het refrein sijpelen met een bruine klank en het huiveringwekkende intermezzo laten je geloven dat Dave echt een of twee keer op de rand is geweest.
5. Ik ben degene
Eddie rookt gewoon tijdens dit swingende nummer. Met een pakkend refrein en verschillende solomogelijkheden is het misschien wel het meest onderschatte juweeltje op Van Halen, misschien zelfs rivaliserend met Eruption als het gaat om zijn vaardigheden.
6. Jamie's Cryin '
Het zou niet juist zijn om een lied van Van Halen als "brutaal" te omschrijven, maar dit komt zeker in de buurt. Het draait allemaal om de toon op dit nummer. Over toon gesproken, Tone Loc heeft deze riff gestolen. . . eh, ik bedoel, proefde deze riff. . . voor zijn hit Wild Thing uit 1988. Sheesh!
7. Atomic Punk
We schudden opnieuw ons hoofd en vragen ons af of dat echt een normale gitaar is die Eddie speelt. Na het afschudden van de eerste "Huh?" veroorzaakt door een kleine phaser en pick scraping, nestelen we ons in een echt gemeen klinkend stuk. En een opmerking hier: luister naar de toon die Eddie grijpt in de vier noten passage die volgt onder het vers. Dat zijn handen, geen uitrusting.
8. Voel je liefde vanavond
Na de streetwise angst van het vorige nummer, verlicht Feel Your Love Tonight de zaken. Dit is het deuntje dat je aanzwengelt als je op een zomerse dag in je cabriolet vaart. Totale Californische sfeer!
9. Kleine dromer
Een bijna treurig deuntje, en daar is weer die toon. Dit nummer herinnert ons waarschijnlijk allemaal aan iemand die we ooit kenden en die het nooit goed leek te doen. Of misschien herinnert het ons eraan dat we met de juiste hoeveelheid vasthoudendheid ongelooflijke geluiden uit onze gitaren kunnen persen. Hoe dan ook, het is een geweldig deuntje.
10. IJsman
Een andere swinger die begint met een bluesy akoestische riff en verandert in een totaal shred fest. Eddie op zijn best en nog een Van Halen- juweeltje. VH zou dit type bluesy akoestische gevoel verder opnemen in een paar nummers op hun albums die volgden.
11. In brand
Het album eindigt met niet alleen een knal, maar misschien iets meer dat lijkt op twee achttienwielers die op volle snelheid frontaal op elkaar botsen. Samen met een aantal smakelijke solo's, haalt Eddie hier een monsterhoofdriff uit en opnieuw ligt het allemaal in de handen. Het is gemeen, het is zwaar en je wilt meer.
Van Halen II en After
En degenen die meer wilden, zouden niet teleurgesteld zijn. Van Halen II volgde in 1979, en hoewel het niet de legendarische status als debuutalbum heeft bereikt, is het nog steeds een geweldig record.
Nummers als Dance the Night Away, Women in Love en Beautiful Girls krijgen tot op de dag van vandaag popradio-airplay. Relatief obscure nummers als DOA en Somebody Get Me a Doctor bewees dat VH nog steeds de voorsprong had, en Spanish Fly liet ons zien dat Eddie ook zijn weg wist op een akoestische gitaar.
Meer genie volgde. Women and Children verscheen voor het eerst in 1980 en Fair Warning, waarschijnlijk het donkerste album van de band, in 1981. De release van Diver Down in 1982 was voor sommige fans een teleurstelling.
Afgezien van de ongelooflijke track Cathedral en de vrolijke Little Guitars, bestaat het grootste deel van Diver Down uit cover tunes en filler.
In 1984 zou Van Halen het grootste succes van hun carrière bereiken met een beetje hulp van MTV. De single Jump (met Eddie op het toetsenbord) legde de laatste hand aan het sterrendom van de band, en het bijbehorende album met de toepasselijke titel 1984 schoot omhoog in de hitlijsten.
Helaas zou binnenkort een van Van Halen's grootste tests volgen. De keuze van David Lee Roth om een solocarrière na te streven, liet hen zonder zanger achter en stelde de toekomst van de band in vraag.
Studioalbums 1978-1984"Dave-tijdperk" Van Halen, van '78 tot '84, heeft een aantal van Eddie's meest brutale en meest innovatieve spel. Gitaristen en fans van gitaarmuziek kunnen hier veel leren. Eddie bleef zijn sound en stijl verder ontwikkelen met Sammy Hagar, maar op deze vroege albums is de legende geboren.
Nu kopenEddie Van Halen's Legacy
De invloed van Eddie Van Halen op de geschiedenis van rockgitaar valt niet te ontkennen. Muziek veranderde snel in de vroege jaren 80, toen legioenen jonge spelers probeerden hun nieuwe gitaarheld na te bootsen. Het woord “shredder” werd al snel een onderdeel van ons vocabulaire toen er een soort gitaarwapenwedloop gaande was.
Veel van de bands die nu respectloos 'haarbanden' worden genoemd, zijn directe extrapolaties van het Van Halen-model: de flamboyante zanger, de scherpschuttergitarist, leuke muziek en de feestelijke houding. Helaas worden die bands soms meer herinnerd vanwege de manier waarop ze gekleed zijn en de powerballads die ze uitbrengen. Het feit dat er tijdens de glam metalperiode een aantal absoluut ongelooflijke gitaristen waren, wordt vaak over het hoofd gezien.
George Lynch, Warren DeMartini, Vito Bratta, Reb Beach. Eddie maakte de weg vrij voor deze jongens en talloze anderen. Toen de grunge-rage begin jaren '90 toesloeg, werd het helaas niet cool om goed gitaar te spelen.
Gelukkig is deze donkere tijd voorbij en ontdekken jonge spelers weer waar shred om draait.
Van Halen Today
Van Halen leeft voort
De meeste mensen kennen de rest van het verhaal. Van Halen ging verder op Dave na met een behoorlijk getalenteerde man genaamd Sammy Hagar, en de band ging de komende decennia meer ongelooflijke muziek maken. Maar ook die relatie zou uit elkaar vallen en Sammy, samen met bassist Michael Anthony, zou uiteindelijk op pad gaan met de gebroeders Van Halen.
Van Halen is nog niet klaar. Dave kwam terug voor A Different Kind of Truth, wat de band behoorlijk wat media-aandacht en mainstream radio-airplay opleverde. Michael Anthony werd op bas vervangen door Eddie's zoon Wolfgang. Anthony heeft zich blijkbaar op één lijn gebracht met het Sammy Hagar-kamp in Cabo en lijkt niet slechter te zijn als YouTube te geloven is.
Eddie laat korte glimp van Eddie-ness zien op de nieuwe plaat, maar de wanhopige ambitie die uit zijn eerdere werk druppelde, is al geruime tijd niet meer te zien. Dit is echter nog steeds Van Halen, en het nieuwe album heeft veel van die oude sfeer. Had iemand echt minder verwacht?
Voor Van Halen is de toekomst niet te raden, maar als we geluk hebben, blijven ze nog wel even hangen. Zakelijke problemen en gezondheidsproblemen hebben het de afgelopen jaren moeilijk gemaakt. Maar wat er ook gebeurt, deze jongens hebben niets meer te bewijzen. Van Halen is een band die alles heeft gezien en gedaan, maar het debuutalbum is waar het allemaal mee begon.
In de meer dan drie decennia sinds de release zouden ze rock royalty worden. Maar voor MTV en Sammy en Monsters of Rock was er dit eerste album, opgenomen door vier jongens die hun naam maakten op de Sunset Strip.
Je zou ook kunnen graven:
Ozzy Osbourne's Guitar Legends
- Ozzy kent duidelijk gitaartalent als hij het ziet. Vanaf zijn vroege dagen bij Iommi tot heden heeft de Prince of Darkness zich altijd omringd met de beste rockspelers. Hier is een blik op Ozzy's gitaristen door de jaren heen.
Beroemde Fender Stratocaster-spelers en hun gitaren
- Eddie Van Halen heeft de Super Strat misschien in de jaren '80 op de markt gebracht, maar veel geweldige muzikanten hebben voor hun geluid op de Fender Stratocaster vertrouwd. Hier zijn de beste van het beste en de gitaren die ze in de strijd dragen.
The Big Four Thrash Metal Bands en hun gitaristen
- Van Halen domineerde de mediavriendelijke hardrockscene in de jaren tachtig, maar ondertussen woedde thrash metal in het donker. In dit artikel lees je over de Big Four van thrash metal en de gitaristen die hen hebben gedreven.
