Levinsky is een Finse synthwave-producer die filmische synthwave maakt waarin hij thema's verkent die diep persoonlijk en emotioneel voor hem zijn. Ik sprak met hem over zijn muzikale roots, zijn creatieve aanpak en zijn aankomende album getiteld Electra Complex.
Karl Magi: Hoe ben je voor het eerst gepassioneerd geraakt door het maken van muziek?
Levinsky: Het begon allemaal toen ik ongeveer 12 jaar oud was en ik wilde gitaar gaan spelen. Rond die tijd kocht mijn vader me mijn eerste gitaar en ik kreeg mijn eerste albums die, niet verrassend, heavy metal waren sinds dat het ding was, samen met disco en andere dingen uit de jaren '80. Ik had ook al vrij vroeg mijn eerste ervaring met synthesizers, rond de tijd dat ik 16 of 17 was. Ik ben vrijwel autodidact, maar ik heb ook een formele training op piano en zang gevolgd, want dat kan alleen profiteren van iemands aanpak en begrip van muziek. Ik had altijd een brandende interesse in het maken van muziek die ik vrijwel van mijn vader heb geërfd. Mijn broer is ook altijd een muziekfreak geweest. Hij heeft momenteel twee actieve bands en toerde de wereld rond.
KM: Wat trok je ertoe synthwave te maken?
L: In de jaren 80 hield ik van heavy metal en hard rock, maar ik heb ook Italo-disco en Euro-disco gegraven. Ik hield van dingen als Modern Talking, Sandra en al die goedkope dingen. Al heel lang hoorde ik ook mensen als Jean-Michel Jarre die nog steeds een van mijn grootste idolen in de muziek is. Wat synthwave betreft, het was een openbaring voor mij. Een vriend vertelde me over een Franse band genaamd Carpenter Brut en hun album Trilogy, dus ik ging het album kopen. Trilogie was voor mij het keerpunt. Ik luisterde ernaar en dacht: 'Godverdomme! Dit is geweldige muziek! ' Ik was al een paar jaar niet actief bezig met muziek maken, maar na anderhalf jaar besloot ik dat het tijd was om het allemaal uit te leggen en mijn eigen ding te doen. Sindsdien produceer ik al meer dan twee jaar muziek in dit genre.
KM: Wie zijn enkele van de artiesten waar je inspiratie uit hebt gehaald?
L: Ik heb een lange geschiedenis met muziek en bands die verschillende genres vertegenwoordigen. Mijn doel was al vrij vroeg om de grenzen van muziek te verleggen, dus ik nam de neiging om veel invloeden uit andere genres op te nemen. Toen ik aan het experimenteren was en begon, heb ik alle clichés doorgenomen, ik denk dat dat vrijwel alles is wat iedereen doet als ze synthwave gaan produceren. Ik wilde de dingen recreëren, de dingen die ik hoorde en dacht, waren helemaal ultra cool. Van alle artiesten die ik zou noemen die echt een grote impact hadden op mijn muziek, is Kate Bush in de eerste plaats. Daarna zou ik Jean-Michel Jarre, John Carpenter, Vangelis en Goblin zeggen.
KM: Hoe benader je het schrijven van liedjes en het maken van muziek?
L: Liedjes schrijven is erg emotioneel en vaak heel persoonlijk voor mij. Ik ben niet het soort man dat graag grote, 'koekjessnijder'-muziek maakt. Ik moet achter alles kunnen staan wat ik schrijf, elk thema, elke noot. Het moet iets heel concreets, betekenisvols en emotioneels hebben om geaccepteerd te worden als een lied van mij.
Een heel groot ding voor mij in het afgelopen jaar was mijn pianolessen. Ik wilde piano leren, grotendeels onder invloed van de fantastische Britse godin Kate Bush. Ik heb een langlopend verlangen gehad om echt goed te leren lezen van spiernotatie, muziektheorie te leren en ook te leren componeren in traditionele zin. Ik zou zeggen dat mijn huidige benadering van songwriting erg pianogericht is, dus als ik een nieuw stuk begin te schrijven, pak ik meestal een synthesizer-patch op voor een traditionele vleugel. Ik begin inspirerende akkoorden te vinden die bijvoorbeeld passen bij het gevoel van een afbeelding die ik in mijn hoofd heb voor een bepaalde songtitel. Daarna begin ik met akkoorden te spelen en dan komen de melodieën en leads. Dat is hoe de ruggengraat van het nummer in feite wordt gemaakt.
Als ik eenmaal tevreden ben met de akkoordprogressies, arpeggio's, leads en melodieën, breng ik ze meestal over naar mijn DAW (Logic Pro X in mijn geval) en dan begin ik echt te experimenteren wat het leukste is. Ik experimenteer veel met verschillende geluiden en gebruik ook hardware synthesizers om met nieuwe ideeën en inspiratie te komen. Al met al is het een heel creatief proces. Ik wil eigenlijk niets kant-en-klaar gebruiken. Ik gebruik geen drum- of riff-samples of andere vooraf gemaakte beats. Ik bouw alles vanaf nul en ik denk dat dat belangrijk is als je je muziek echt persoonlijk wilt maken.
KM: Vertel me over je aanstaande album Electra Complex ?
L: Omdat mijn smaak van en benadering van synthwave meer filmisch is, dacht ik bij het schrijven van Electra Complex aan verschillende filmische sequenties of scènes in mijn hoofd . Er zijn verschillende thema's die ik erop verken. Het wordt veel progressiever en verrassender dan mijn EP Method To The Madness (2018). Ik heb mijn ritmische en melodieuze werk vele stappen vooruit gezet (heel erg dankzij mijn pianotraining.)
Enkele van de thema's die het album behandelt zijn bijvoorbeeld psychologie, seksualiteit ( opwinding ) en kwesties rond haat ( Knives Out For Everyone ) in de samenleving. Ik kwam eigenlijk met een volledige lijst met songtitels voordat ik iets begon te schrijven. In de afgelopen negen maanden heb ik deze nummers geschreven door de lijst met songtitels te doorlopen en de titel te kiezen die me destijds het meest inspireerde. Dit is een vrij unieke benadering van songwriting. Ik zou bijvoorbeeld een titel als Celebrity Suicides bekijken . Ik wilde een nummer maken dat zou spreken over beroemde, zeer succesvolle mensen die schijnbaar op het eerste gezicht alles hebben wat je zou willen in het leven, maar ze voelen zich natuurlijk nog steeds erg alleen, in het nauw gedreven en niet in staat om hulp of oplossing te zoeken.
Ik denk dat mensen meer om elkaar en ook om zichzelf moeten geven, bij elkaar aanwezig moeten zijn. Er is ook een lied genaamd Sentient Beings dat gaat over fabriekslandbouw, speciësisme en de wrede behandeling van dieren. Muzikaal gezien is dit specifieke nummer op het album mijn eerbetoon aan Jean-Michel Jarre. Het knikt heel duidelijk naar zijn grote kunst.
KM: Waar wil je heen met je muziek in de toekomst?
L: In de toekomst denk ik dat ik geïntrigeerd ben door het creëren van meer progressieve muziek. Electra Complex bevat veel van de bekende elementen, maar het is zeker ook een zeer progressieve stap voorwaarts. Ik wil experimenteren en nieuwe dingen proberen. Wat de albumillustraties betreft, er zal geen raster, neonpalmen of Testarossa's zijn, zoals je zou kunnen raden. Ik heb het kunstwerk laten maken door een supergetalenteerde en opkomende Finse graficus, mevrouw Ninni Kairisalo. Het kunstwerk zal heel mooi worden, maar het zal ook op een subtiele en psychologische manier provocerend zijn. Er zijn elementen die je niet per se verwacht in het synthwave-genre, om zo te zeggen. Het kunstwerk is inderdaad mooi, maar met een zekere aanwezige en duidelijke spanning. Als je bijvoorbeeld de Italiaanse 'giallo'-films kent, en als je nadenkt over de affichekunst voor die films, dan heb je daar enkele elementen uit.
KM: Wat vind je van de huidige staat van de synthwave-scene?
L: De wereldwijde synthwave-scene heeft nu een overvloed aan artiesten, maar op dit moment wordt het moeilijk om zelfs een onderscheid te maken tussen artiestennamen. Je hebt echt veel super-clichématige dingen aan de hand en daar is natuurlijk niets mis mee. Ik zie dat er altijd een niche is voor mensen om de basiselementen van het genre aan te haken. Ik denk dat het genre ook een kritische massa heeft bereikt in de zin dat het echt moet evolueren. Het is ook geen geheim dat er enkele zogenaamde curatoren in de scene zijn die behoorlijk hypocriet zijn. Ze zeggen dat er meer vooruitgang nodig is in de scène, maar tegelijkertijd pushen ze de scène om erg saai, niet-inspirerend en niet verrassend te zijn. Ik denk dat die tijd snel zal eindigen en we zullen iets anders zien binnenkomen.
Ik denk persoonlijk en hoop dat we in de nabije toekomst meer crossover-dingen zullen horen en dat kan alleen maar gezond zijn voor de scene. Bijvoorbeeld, op zijn eigen, extremere manier, probeert iemand als Gost uit de VS dat te doen. Perturbator heeft ook een preview-track van zijn nieuwe album uitgebracht met elementen van post-punk en dat vind ik heel erg verfrissend. Je wilt wat stof afschudden en een aantal echt nieuwe elementen opnemen.
KM: Wat doe je om je creatieve batterijen op te laden?
L: Ik probeer voor mezelf te zorgen. Daar ben ik redelijk goed in (af en toe kan het beter). Ik probeer te mediteren, ik heb ook wat yoga gedaan, reflectie, lichaamsbeweging, schrijven, in de natuur zijn en ik heb het geluk in Helsinki te wonen op een klein eiland vlakbij het stadscentrum genaamd Lauttasaari. Het eiland is erg mooi en heeft een geweldige fauna. Met dit soort dingen probeer ik mezelf in evenwicht te houden. Natuurlijk inspireert het lezen en kijken van films mij ook. Ik ben ook dol op allerlei soorten kunst, dus ik ga naar kunstgalerijen en tentoonstellingen. Mensen ontmoeten is ook altijd een geweldige manier om inspiratie op te doen.
