Watch Out For Snakes (Matt Baum) maakt 8-bit synthwave die de gevoeligheden van synthwave-muziek combineert met 8-bit samples van NES- en Atari-consoles. Hij wil muziek maken die donker is, vol energie en neemt zichzelf niet al te serieus. Ik sprak met hem over hoe hij in de muziek is gekomen, zijn creatieve proces en waar hij inspiratie vindt.
Karl Magi: Hoe ben je voor het eerst begonnen met muziek maken?
Matt Baum: Het was eigenlijk niet zo mijn keuze. Mijn moeder dwong me om als kind pianoles te nemen. Ze liet me naar de pianolessen van Suzuki Method gaan, waar je alles moet onthouden en ik vond het vreselijk, dus ik nam maar een jaar of twee van die lessen. Ik kwam later terug naar de piano en studeerde het normaal met een andere leraar. Ik waardeerde muziek pas op de middelbare school.
Ik had toen op de piano gespeeld en er verschillende dingen op uitgezocht. Een van de eerste dingen die ik uitkoos was het hoofdthema van Final Fantasy VI . Daarbij liet ik weten dat er meer aan de hand was dan alleen bladmuziek spelen. Toen ik Final Fantasy VI speelde, sprak het me op zo'n diep niveau. De manier waarop de soundtrack thematisch is opgezet, bracht het gevoel terug wanneer ik het maar zou horen. Ik ging zitten, koos het uit aan de piano en scoorde eigenlijk de bladmuziek voor het hoofdthema. Het was mijn eerste realisatie dat muziek leuk kon zijn.
Uiteindelijk nam ik wat improvisatielessen om me voor te bereiden op de auditie van de jazzband, maar ik haalde de snit niet omdat ik niet goed genoeg was om een perspectief voor het lezen van een gezicht te krijgen. Daarna kwam ik niet echt terug op muziek tot ik klaar was met mijn studie.
Een van de vrienden van mijn zus begon een hardcore band waar ik uiteindelijk bij kwam. Ze waren op zoek naar iets meer als melodieuze hardcore. Dit was het moment waarop Underoath en enkele andere hardcore bands zoals zij die synth elementen hadden, begonnen. Ik zat een paar jaar bij die band. Dat was toen ik voor het eerst keytar begon te spelen en besefte dat ik echt naar beneden kon gooien. Het was ook mijn eerste keer dat ik voor een podium speelde in een volledige band.
KM: Hoe ben je begonnen met het maken van synthwave-muziek?
MB: Ik denk dat ik er vanuit een andere plaats naar toe ben gekomen dan veel andere mensen. Voor veel mensen was hun 'a-ha'-moment het horen van de soundtrack van de film Drive . Mijn spullen zijn meer op chiptune geïnspireerd. Ik zat in een vorige band die indierock was met synth-elementen - we noemden onszelf 'synthpunk'. Maar het was altijd een uitdaging om mijn stal met geluiden uit zoveel opties te verzinnen, het was te overweldigend voor mij. In de loop van de tijd ontwikkelde ik deze filosofie dat minder meer is, dus chiptune- en chipgeluiden in het algemeen werden erg aantrekkelijk voor mij.
Na de synthpunkband probeerde ik met een vriend van mij een ander project te starten. We werden echt beïnvloed door gruizige, minimalistische indierock zoals Bloc Party en een Canadese band genaamd We Are Wolves. Mijn hele aanpak was om door Nintendo gesynthetiseerde chiptunes te gebruiken in die geest van muziek. Uiteindelijk viel mijn vriend af vanwege levensdingen en ik stond op het punt waar ik muziek wilde maken, maar ik wilde het alleen doen met een focus op chip-instrumentals.
Uiteindelijk nam ik deze liefde voor film- en videogames uit de jaren 80 die ik al had en begon met het maken van wat voor mij een soundtrack was voor een videogame die nooit bestond. Dat is waar het concept voor mijn album vandaan kwam. Tijdens het schrijven werd ik me bewust van mensen als Kavinsky, College en Com Truise. Al die groepen waren voor mij inspirerend in de zin dat ze me lieten weten dat wat ik deed vanuit een solo instrumentaal, minimaal synthetisch perspectief iets was dat eraan kwam. Het was iets waar mensen in geïnteresseerd waren.
KM: Wie zijn enkele van de kunstenaars die je inspirerend vond in je werk?
MB: Toen ik volwassen was, hield ik van Depeche Mode en New Order. Ik ben altijd al op synthesizer geïnspireerde dingen geweest. Vanuit een hedendaags perspectief zou ik zeggen dat ik erg genoten heb van wat Com Truise doet. College was waarschijnlijk de grootste inspiratie voor mij omdat hij een meer minimale benadering heeft zoals ik. Ik hou ook van het idee dat sommige nummers op Secret Diaries en sommige van het andere werk van College een "rauwheid" hebben en niet volledig zijn uitgewerkt in een traditionele songstructuur. Het feit dat hij deze ruwe ideeën uitbracht, die nog steeds iets moois waren om naar te luisteren, hielp me om uit de sleur te komen dat alles moest passen in de traditionele normen van wat een 'lied' is.
KM: Vertel me meer over je creatieve benadering van muziek.
MB: Ik vind het het beste om te doen wanneer ik een nummer schrijf, om weg te zijn van de computer en van toetsenborden. Ik kijk veel films uit de jaren 80, ik luister naar veel muziek uit de jaren 80 en ik speel veel retro-videogames. De eerste stap is het vinden van mijn inspiratie en ik heb nooit echt zin gehad om voor een toetsenbord te zitten en iets proberen te forceren was de beste manier om het te doen. Als ik iets hoor dat cool zou zijn om te verkennen, pak ik mijn telefoon, neem dat kleine fragment op en bewaar het voor later.
Als ik achter mijn computer zit en probeer met ideeën te komen, luister ik terug door die opnames om inspiratie op te doen. Soms haal ik inspiratie uit iets dat al bestaat, soms is er een bepaalde techniek die ik hoor in een nummer dat interessant is en ik vraag me af hoe ik iets soortgelijks zou kunnen doen met de instrumentatie die ik gebruik, dus dat is over het algemeen hoe ik begin.
Van daaruit liet ik de muziek me overal brengen. Ik ga over het algemeen zitten en schrijf eerst de ritmesectie en daarna begin ik met het maken van leads.
KM: Wat was je benadering bij het maken van het UPGRADE- album?
MB: UPGRADE was een album dat voor mij begon als een therapiesessie. Het jaar voordat ik het begon te schrijven had ik het heel moeilijk gehad. Ik had drie verschillende familieleden, waaronder mijn moeder, en daarna was ik ook zelf opgenomen in het ziekenhuis voor medische zaken die genetisch in mijn familie werken.
Dat hele album ging erom dat ik voelde waar ik was en een deel van de depressie had die ik had, zowel door ziek te zijn als door die familieleden te verliezen. Het album begon als een concept dat draaide om het verhaal van deze man met een ziekte die uiteindelijk zijn kracht werd. Dat was het idee dat ik wilde doorzetten.
Toen ik begon met het schrijven van al deze nummers en ze als een verhaal beschouwde. Het begon een iets ander verhaal te worden over dit kind dat cybernetisch werd verbeterd, zijn eigen ziektes overwon en daardoor sterker werd. Daar kwam het idee voor het album vandaan.
KM: Waar wil je je muziek in de toekomst naartoe brengen?
MB: Ik schrijf slechts één nummer tegelijk en ik denk niet te veel na over waar ik sonisch naartoe wil. Ik hoor gewoon iets dat me inspireert en ik begin na te denken over hoe ik aspecten daarvan kan integreren in wat ik doe. Albums beginnen organisch uit de individuele nummers te komen die ik schrijf. De laatste paar nummers die ik heb geschreven, hebben om welke reden dan ook een thema rond oorlog. Misschien wordt dat wel het volgende conceptalbum. Ik zal vier of vijf nummers schrijven, naar ze luisteren en hun volgorde wijzigen terwijl ik nadenk over wat ze allemaal voor mij als geheel betekenen.
KM: Hoe laad je je creatieve batterijen op?
MB: Ik speel gewoon veel videogames en kijk veel films. Het gebeurt gewoon dat veel van de media die ik consumeer uit de jaren '80 en vroege jaren '90 komen. Ik hoor een deel van een soundtrack of een bepaald citaat in een film die mijn sappen op gang brengt. Wegkomen van de laptop en de toetsenborden is voor mij de beste manier om dit te doen.
