Terwijl hij in zijn luie stoel een sigaar rookte, zette mijn grootvader de radio aan om te zien waar kinderen tegenwoordig naar luisterden. Hij mopperde en kreunde van het zeurende gekreun en de automatisch afgestemde stemmen die de tophits van vandaag overspoelden. Met een snuifje zachtjes mompelde hij: 'Alle popsongs klinken hetzelfde' voordat hij het station veranderde in iets meer zijn stijl. Ik vroeg me vaak af hoe hij tien, twintig of dertig nummers kon maken en het verschil tussen beide niet inzag. Bovendien had elk nummer een andere artiest, verschillende songteksten, een ander thema, wat zorgde ervoor dat ze allemaal zo op elkaar leken?
Ik luisterde aandachtig en had een openbaring. Veel van deze nummers zijn een combinatie van dezelfde vier akkoorden (IV VI IV). Wat, in de toonsoort C majeur, de meest voorkomende toonsoort, deze akkoorden corresponderen met (C, G, Am en F). Geen wonder dat veel van deze nummers hetzelfde klinken; ze bevatten allemaal dezelfde voortgang! Met behulp van Wikipedia en TV Tropes heb ik een lijst samengesteld met nummers die IV VI IV gebruiken, zoals hier in de popcornvideo wordt afgespeeld.
Nummers als Journey's "Don't Stop Believing", Lady Gaga's "Paparazzi", Train's "Hey Soul Sister" en nog veel meer zijn allemaal variaties op IV VI IV. The Beatles "Let it Be" bevat deze progressie, en zelfs sommige countryrocknummers zoals "Take Me Home Country Roads" van John Denver hebben dezelfde akkoorden.
IV VI IV in het verleden
Maar is dit fenomeen beperkt tot recente muziek? Het antwoord is nee, helemaal niet. Het eerste voorbeeld van deze vooruitgang is in Pachelbel's Canon, die eeuwen geleden werd geschreven en herontdekt in 1919. Eerder was Pachelbel alleen bekend als een vriend van de familie Bach. Hij beïnvloedde het werk van JS Bach enigszins; maar de heropleving van Canon heeft hem een beetje een "One-hit wonder" gemaakt onder klassieke muzikanten.
Muzikanten van de vorige eeuw hebben kennis genomen van het succes van deze akkoordprogressie. In de jaren vijftig werden deze akkoorden beschouwd als de Doo Wop-progressie. Als je ooit naar piano hebt geluisterd, heb je waarschijnlijk het nummer "Heart and Soul" gehoord dat oorspronkelijk in 1938 werd geschreven, maar beroemd werd door te spelen op de achtergrond van commercials voor Quaker Oats en iPad Mini. Bij het leren van de piano is het vaak een van de eerste liedjes die je leert spelen, voornamelijk vanwege het pakkende deuntje en de gemakkelijke akkoorden en ritme.
Moderniteit van IV VI IV
Moderne artiesten hebben opgemerkt hoe 'pakkend' deze akkoorden zijn wanneer ze correct worden gebruikt, en ze hebben dit in hun voordeel gebruikt. Hoewel de IV VI IV-progressie het populairst is, zijn deze akkoorden op allerlei manieren gerangschikt. Een van de andere populaire progressies die exact dezelfde akkoorden gebruiken, is VI IV IV, die door Boston Globe- columnist Marc Hirsh werd geciteerd als de 'gevoelige vrouwelijke akkoordprogressie'. Het is serieus dezelfde progressie, maar het begint op het VI-akkoord in plaats van het I-akkoord. Nummers als "Love the Way You Lie" van Rihanna en Eminem en "Grenade" van Bruno Mars zijn technisch geschreven met behulp van deze progressie. Maar het zijn in feite dezelfde akkoorden met een andere start.
Een hit schrijven: muzikaal genie of onthouden recept?
Dus wat is er nodig om een hit te schrijven? Volgens de Australische komische rockgroep Axis of Awesome zijn alleen deze vier akkoorden nodig. In een live optreden speelden ze ongeveer vijftig nummers zoals "You're Gonna Go Far, Kid" van de Offspring en "I'm Yours" van Jason Mraz met alleen deze akkoorden op een toetsenbord, gitaar en met hun stemmen. De video heeft vanaf vandaag meer dan 30 miljoen views op YouTube en de views blijven stijgen. Als je door de opmerkingen kijkt, is het verbazingwekkend om te zien hoeveel mensen zich niet realiseren dat de IV VI IV-progressie de populaire muziekscene van vandaag domineert in alle verschillende genres zoals rock en country. Het is de vooruitgang die miljoenen oplevert. Maar de bekendheid zorgt ervoor dat al deze nummers hetzelfde klinken, en het lijkt erop dat dit niet snel ophoudt.
Hoewel dezelfde akkoorden keer op keer repetitief zijn, betekent dit niet noodzakelijkerwijs dat de kwaliteit van muziek afneemt. Het schrijven van liedjes met deze voortgang is vergelijkbaar met het leren tekenen met een bepaalde techniek. Deze techniek werkt, dus een kunstenaar zou hem gebruiken, maar dat betekent niet dat al hun werk hetzelfde is. Er zijn kleuren, lijnen, vormen, maten en vele andere dingen die stukken van elkaar onderscheiden. Hetzelfde geldt voor songwriting. De instrumenten, beat, tempo, songteksten en zang zijn allemaal verschillend, zelfs als de achtergrondakkoorden allemaal hetzelfde zijn.
Dat gezegd hebbende, veel van deze recente popsongs zijn van korte duur, en dat kan te wijten zijn aan hun niet-originaliteit. Ze hebben de neiging om in en uit te faden als een populaire romanroman voor tieners. Zodra het nummer het populairste nummer van de maand is; dan verdwijnt het naar de groep vergeten nummers op een iTunes-afspeellijst. Sommigen schrijven dit misschien toe aan het gebruik van repetitieve akkoordprogressies, maar als je iets weet over muziektheorie (of zelfs als je dat niet weet), realiseer je je misschien dat sommige akkoorden gewoon bij elkaar horen. De akkoorden C, Am, F en G zijn bedoeld, als ze in de toonsoort C groot zijn.
Wat denk je?
Wat is volgens jou het resultaat van repetitieve akkoordprogressies in populaire muziek? Vanuit het oogpunt van songwriting geeft het nummers een vertrouwd karakter, bijna een "meezing" -gevoel, dat de neiging heeft om mensen bij elkaar te brengen. "IV VI IV" bestaat al eeuwen en de populariteit neemt de laatste decennia weer toe. Het is misschien de akkoordprogressie die onze generatie definieert, of het is misschien wel het meest gebruikelijke recept voor een snelvurig popnummer.
