Het album van Sebastian Air, Emerald Ocean, wordt doorschoten met rust die door hartzeer wordt doorstaan. De wassingen van roze en blauwe klank, het etherische drift van warme synths en gitaarklanken en de manier waarop de stem van Sebastian Air, vaak lichtjes vervormd, een vleugje spijt en verijdelde emotie draagt. Al deze elementen samen zorgen voor een opname van weemoedig verlangen, vol verlies en gebrek.
Het alomtegenwoordige gevoel van zweven door mistige auditieve landschappen, vol pasteltinten, vestigt zich al vroeg in Emerald Ocean. Veel van de muziek heeft een delicatesse en gratie waardoor ik me op mijn gemak voelde. Het kwetsbare karakter van de geluiden van het album past goed bij de emotionele teneur van de tekst.
Die emotionele tenor combineert verlangen, liefde en verlangen naar intimiteit met gevoelens van afwijzing en wordt gedwarsboomd en weggehouden van die liefde en verlangen door persoonlijke barrières en emotionele kloven die niet kunnen worden overbrugd. De zachte zang van Sebastian Air vergroot alleen het gevoel van gedwarsboomde liefde en ontkoppeling die wordt gecreëerd door de lyrische inhoud van zijn liedjes.
De teksten op Emerald Ocean zijn prachtig vormgegeven. Het beeldmateriaal dat op het album is geweven, is sterk en schildert naar mijn mening emotionele portretten die duidelijk zijn afgebakend. Een van mijn favoriete regels is "New Dawn", waar Sebastian Air zingt: "Rozenlicht versluiert de nachtelijke sterrenhemel / als de bloedsinaasappel begint te vertonen." Het beeld van een zonsopgang is scherp en fris, en roept meteen die specifieke scène op.
Misschien komen zijn meest emotioneel beïnvloedende teksten wel uit het nummer 'Light Screen'. Hij zingt: "Iedereen wil jou / niemand komt te dichtbij / ik wil alleen deze visioenen verliezen / dat ik de liefde bedrijven met geesten." Er is een krachtig gevoel van hoe ver de zanger verwijderd is van de persoon waarover hij zingt. Het volkomen gevoel van zinloosheid van 'de liefde bedrijven met geesten' komt goed door als Sebastian Air de woorden met zijn pijnlijke stem zingt.
De kracht van Emerald Ocea ligt in het vermogen van Sebastian Air om emotie over te brengen. Ik merkte dat ik geraakt was door het overkoepelende thema van het nooit helemaal bereiken van de dingen die we willen hebben. Het gevoel dat ik binnen bereik was en nooit in staat was om het circuit als het ware te 'voltooien' was pijnlijk duidelijk op het album en het was een soort zachte marteling (op een goede manier) om die emoties te ervaren zoals ze werden uitgedrukt.
Er zijn, zoals altijd, een aantal nummers waar ik vooral behoefte aan heb om commentaar te geven, dus ik zal ze doornemen en de elementen bespreken die me over hen aanspraken.
Het eerste nummer dat me echt raakte, was "New Dawn" omdat het naadloos tot leven kwam met zachte flutters van hoge synthesizernoten en een zacht draaiende arpeggio. De vervormde, luchtige zang van Sebastian Air schildert prachtige lyrische beelden als: "Melkwitte luchten / Elektrificeer mijn slaperige ogen."
De beat pulseert gestaag door de zwevende lagen van rijk geluid en de bas is krachtig, onder de synths die het bedekken. Ik werd meegesleept door het gevoel van deze track.
"On The Horizon" combineerde een soepele mid-tempo beat, een aantal interessante bijna snaarachtige geluiden die arpeggio's speelden en een diepe gitaartoon die een simpele, mooie melodie schetst. Er is ook een chiming-synth die nog een delicatesse aan het nummer toevoegt.
De teksten spreken van een verlangen om contact te maken met iemand, maar altijd op afstand gehouden te worden. Op zijn melancholische toon brengt Sebastian Air de tekst uit: 'Op een dag vind ik je in mijn bed / wanneer ik deze greppel verlaat, ben ik doodgegaan' en wanneer hij zingt: 'Ik sta altijd aan de horizon' is er een gevoel van berusting in zijn stem. Dit is weer een prachtig stukje warmte en gepijnigd, weemoedig dromen.
De zachte golf van golven is het begin van "Emerald Ocean" wanneer een zachte synth begint te bloeien en zich opent in de baan. Zachte flikkeringen van arpeggio's bewegen zich door de baan, de golven in, terwijl Sebastian Air een pastelkleurig, sprankelend beeld schildert wanneer hij de lijn levert: 'Emerald glow / Ocean daze / Face looking to the sun / Undermerged in a glinsterende nevel. "
Hij contrasteert het rustgevende beeld van de zee die door zijn haar stroomt met iets donkerder terwijl hij zingt 'als het bloed dat uit mijn neus druppelt'. Nogmaals, dit is een nummer vol complexiteiten en tegenstrijdigheden.
"Infinity Pool" schittert terwijl geluidsgolven rimpelen over een tapijt van weelderige synth, pulserende beats en diepe bas. Een enkele noot herhaalt zich terwijl de stem van Sebastian Air fluistert. Deze track heeft een voelbaar gevoel van verlies dat blijft hangen. Er is echt een gevoel dat je de 'jij' mist voor wie hij zingt, maar er is ook complexiteit. Hij zingt: "Naarmate mijn dagen langer worden / die gedachten van jou sterker worden / met echo's van woorden die je niet kon zeggen / nuchter." De mix van pijnlijke afwezigheid en beladen emotionele gehechtheid is in dit nummer aangrijpend.
De manier waarop de inhoud van de teksten, het verloren en zachte geluid van de stem van Sebastian Air en de rijke, melancholische geluiden van de muziek allemaal op Emerald Ocean samenwerken om een emotioneel beïnvloedend album te produceren dat me doet denken aan een deel van de synthpop geproduceerd in de jaren 80 maar met een subtieler, droeviger gevoel dat een gecompliceerder emotioneel terrein verkent. Het zal interessant zijn om te zien welke richting hij vervolgens opgaat in zijn muzikale reis.
