Metropolis (Josh Anglim) is een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde maker van synthwave-muziek. Hij maakt muziek doordrenkt van nostalgie en gevuld met emotionele melodieën die luisteraars meenemen op een sonische reis. Ik sprak met hem over hoe hij is begonnen met muziek, zijn creatieve proces en waar hij zijn muziek in de toekomst naartoe wil brengen.
Karl Magi: Wat is je passie voor het maken van muziek in het algemeen begonnen?
Josh Anglim: Ik kan je niet precies vertellen wanneer het keerpunt was, maar rond 2011 herinner ik me dat ik covers opnam met Audacity en een heel oude USB-microfoon die bij Guitar Hero werd geleverd. Ze klonken vreselijk, maar er was iets aan het ritueel en het proces van het opnemen van audio dat mijn liefde ervoor echt op gang bracht.
Op dit moment was ik nog steeds uiterst onbekend met elektronische muziek en ik was zwaar geïnvesteerd in de emo- en grunge-revivalscene waar ik naar veel bands luisterde zoals Basement, Title Fight en Citizen. Ik deed toen nog steeds mijn A-levels en ik had geen idee wat ik daarna wilde doen, maar tegen het einde van mijn tweede jaar klikte er iets en mijn groeiende passie voor het maken en opnemen van muziek was een indicatie voor mij dat ik kon mogelijk dit nastreven als een carrière. Ik besloot om te gaan studeren en muziektechnologie te studeren, waar mijn passie echt tot bloei kwam en ik een meer eclectische muzieksmaak ontwikkelde.
KM: Wat is er met synthwave dat je voor het eerst ertoe bracht om die muziekstijl te maken?
JA: Synthwave als genre was me tot 2015 volkomen vreemd. Ik ben een grote Fightstar-fan, dus toen ik hoorde dat Dan en Alex betrokken waren bij een nieuw project onder de alias GUNSHIP in 2015, was ik meteen geïnteresseerd. Ik zat toen op de universiteit en ik kan me levendig herinneren dat ik voor het eerst naar Fly For Your Life heb geluisterd, wat mijn eerste smaak van synthwave was. Ik herinner me dat ik volledig overweldigd was door emotie en nostalgie, zo erg zelfs dat ik hun debuutalbum meerdere keren speelde in die ene vergadering.
Aanvankelijk denk ik dat wat me naar de plaat trok, puur de suggestieve en nostalgische aspecten waren. Toen ik opgroeide, speelde mijn vader altijd synthpop- en New Wave-platen in huis en in de auto; Bands zoals Depeche Mode, Yazoo, Soft Cell, Frankie Goes To Hollywood etc; In 2015 was ik nog steeds niet ervaren met hedendaagse synth-zware, elektronische muziek, dus ik heb de sonische identiteit en instrumentatie op dat GUNSHIP-album waarschijnlijk exclusief met mijn jeugd geassocieerd. De sentimentele en emotionele band die ik met dat album heb, was absoluut de katalysator achter de oorsprong van Metropolis.
KM: Van welke muzikale artiesten haal je inspiratie en waarom inspireren ze jou?
JA: Mitch Murder heeft altijd een enorme invloed op mij gehad qua productie. Als producer streef ik er altijd naar om mijn mixen zo duidelijk en helder mogelijk te krijgen en 90% van de tijd gebruik ik een Mitch Murder-track om naar te verwijzen als ik mix, omdat zijn productiekennis echt transcendent is. In termen van songwriting en sonische vertelling zou ik zeggen dat Le Cassette en Pinegrove een enorme impact hebben gehad op mijn muziekstijl. Le Cassette heeft gewoon dit soort etherische magie over zich waarbij ze een perfecte combinatie van synthesizers, structuur en akkoordprogressies gebruiken om hun liedjes een emotionele context te geven. Ik denk dat het vermogen om zowel een weemoedige ballad als This Is All We Know als een nummer vol energie als Digital Power te schrijven, echt laat zien hoe ingewikkeld en evenwichtig hun songwriting-expertise is. Deze handeling van het nauwkeurig weergeven van een emotie door middel van melodie en sonische keuzes is een idee dat ik altijd probeer op te nemen in mijn muziek.
Ik denk dat Pinegrove me zeker heeft beïnvloed om bewuster en oplettender te zijn bij het construeren van een geluidsverhaal door mijn tracks heen. Hun liedjes zullen vaak continu evolueren en zich structureel ontwikkelen, een kenmerk dat ik belangrijk vind omdat het de luisteraar meeneemt op een reis door de gebeurtenissen die het lied aandrijven. Dit is een concept dat ik heb geprobeerd op te nemen in het hele nieuwe album. Bicep en Tonebox zijn twee artiesten die me sinds kort zijn gaan inspireren. Ik heb ze pas onlangs ontdekt, maar hun experimentele benadering van synthese heeft me echt aangemoedigd om een breder scala aan texturen en tonen binnen mijn werk te verkennen.
KM: Geef me een overzicht van je creatieve proces wanneer je met nieuwe deuntjes komt.
JA: Over het algemeen ga ik niet zitten met de bedoeling om een nieuwe track te maken, ik heb het gevoel dat het me bijna beperkt. Ik besteed veel tijd aan het experimenteren met synthese in een poging om geluiden te genereren die doen denken aan het tijdperk van de jaren 80, wat naar mijn mening een concept is dat soms enorm over het hoofd wordt gezien. Er is absoluut een subtiele formule voor het maken van synthwave-muziek en de keuze van het ontwerp van de synthesizer is absoluut een belangrijk onderdeel. Het implementeren van geluiden die teruggaan naar het verleden dragen zeker bij aan de sentimentele ervaring van het luisteren naar synthwave, en het gebruik van het verkeerde type synthese of geluiden kan de luisteraar echt verwijderen van het hele concept en de esthetiek rond het genre, dus dit is erg belangrijk om mij bij het benaderen van mijn muziek.
Ik gebruik meestal digitale emulaties van analoge synthesizers zoals de MiniV, DX7, Prophet V en de JX-8P. Als ik een geluid vind dat ik bijzonder leuk vind, komt een melodie meestal vanzelf naar me toe en daar bouw ik de rest van het nummer omheen. Ik merk dat het mijn workflow ten goede komt om verschillende arpeggio's en pad-progressies allemaal bij elkaar te leggen en ze vervolgens op te splitsen door relevante plaatsen te vinden om ze in het hele nummer in en uit te filteren. Op deze manier weet ik dat ze overal binnen de context van de track zullen werken.
KM: Hoe staat het met de synthwave-scene in het VK?
JA: Synthwave is nog steeds een zeer nichegenre in het VK, maar er zijn een aantal ongelooflijke artiesten en organisatoren die de scene nu pushen. Je hebt artiesten als VHS Dreams, Futurecop !, en Le Cassette die de lat al hebben gelegd voor de standaard van Synthwave die uit het VK komt en ik weet zeker dat iedereen reikhalzend uitkijkt naar de release van GUNSHIP's nieuwe album dat enorm zal worden . Je hebt ook artiesten als Beckett die misschien niet zo bekend zijn, maar zeker fenomenale stukken kunnen leveren. Ik denk dat de scene hier alleen maar zal blijven groeien en evenementen zoals de recente Night Arcade-show in Manchester met Robert Parker en het Tech Noir-podium op het Standon Calling-festival van dit jaar zijn een bewijs van zijn groeiende populariteit.
KM: Vertel me meer over je nieuwste album en hoe je het hebt gemaakt?
JA: Aanvankelijk had ik al twee nummers geschreven voor het album in december 2017, namelijk Open Late en Undercover . Tijdens een aantal schrijfsessies eerder dit jaar werd het duidelijk dat mijn sonische identiteit zich verder verwijderde van de stijl van die nummers en zich ontwikkelde tot iets heel anders, dus besloot ik ze als singles uit te brengen. Ik begon mezelf terug te trekken naar de DX7 naarmate de schrijfsessies vorderden, waar het gedurende het hele album een hoofdbestanddeel van mijn productiesignatuur werd.
Ik was al een tijdje aan het jongleren met het idee van een thema / conceptalbum tijdens de conceptie van de albums, maar geen van mijn ideeën was overtuigend genoeg om na te streven. Rond mei werden Midnight Plaza en Sunset Drive geschreven met de bedoeling sonische representaties van de Miami-cultuur te zijn, en ze behoorden tot de laatste van de nummers die voor het album werden ontwikkeld. Vanaf hier werd het duidelijk dat het albumverhaal waar ik naar op zoek was, natuurlijk al vorm had gekregen in de vorm van het documenteren van een ervaring in het Miami van de jaren tachtig, en het idee van Jack Fisher volgde organisch.
KM: Waar zou je je carrière in de toekomst willen zien?
JA: Ik zou absoluut graag betrokken zijn bij soundtracks voor retro geïnspireerde films / games als de gelegenheid zich voordeed. Ik heb onlangs Summer Of 84 gekeken en Le Matos heeft de soundtrack absoluut verpletterd. Hun werk heeft echt bijgedragen aan de diepte van de film en complimenteerde de sfeer. Ik ben al begonnen met het werken aan een aantal soundtrackprojecten met een gevarieerde selectie van stemmingen en soundscapes in de trant van Stranger Things en Summer Of 84. Dit is alleen maar om een portfolio op te bouwen van materiaal dat bedoeld is voor soundtracks ter voorbereiding op benaderd worden. Live shows en touren staan zeker op mijn lijst, maar ik zou eerst wat meer materiaal achter Metropolis willen krijgen, omdat het een prospect is die goed moet worden gefinancierd. Als er echter voldoende vraag was naar liveshows, weet ik zeker dat er iets geregeld kan worden. Qua muziek kun je in de toekomst zeker nog een album van mij verwachten en Jack Fisher komt zeker terug.
KM: Hoe breng je jezelf creatief tot leven?
JA: Ik denk zeker dat het goed is om tijd weg te nemen van projecten om de spinnenwebben te laten verdwijnen en de batterijen op te laden. Ik neem momenteel wat tijd vrij van synthwave en geef me over aan tal van andere muzikale projecten. Ik denk dat dit je een nieuw perspectief geeft en je brein kan vullen met een geheel nieuwe verzameling inspiratie die klaar is om te gaan voor de volgende plaat. Soms helpt het me ook creatief om gewoon gewoon frontaal op te laden en te genieten van films uit de jaren 80. Black Rain, The Lost Boys, Risky Business en Roadhouse laten mijn creatieve sappen meestal stromen. Het lijdt geen twijfel dat we soms aan onszelf als producenten kunnen twijfelen door ons werk te vergelijken met de pioniers van de scene, dus zo nu en dan moet ik een stap terug doen en mezelf eraan herinneren dat we alleen maar mens zijn en muziek op zijn puurst is een uitdrukkingsvorm die op de een of andere manier voor ieder van ons betekenis heeft.
