BLAZON STONE "DOWN IN THE DARK" (2017) ALBUMRECENSIE

Yo Ho Ho en een fles metaal!

Blazon Stone - Down in the Dark

Genre (s): Melodieuze Power / Speed Metal / Pirate Metal

Release: Stormspell Records, september 2017

Ahoy, me hartjes! Net toen je dacht dat het veilig was om terug te gaan in het water, is de favoriete band van de Flying Dutchman, Blazon Stone, teruggekeerd uit de zilte diepte met een dozijn nieuwe verhalen over avontuur, verraad en schatten op volle zee! Hijs de schedel en de gekruiste knekels en bereid je voor om aan boord te gaan! YARR, we zullen hun rum en meiden pakken en de posers uit de tuinarm halen ... of zoiets!

Maar serieus, mensen ... Ik ben ervan overtuigd dat de Zweedse metal multi-instrumentalist Cederick "Ced" Forsberg 's nachts met zijn gitaar in zijn handen moet slapen, zodat wanneer hij' s ochtends wakker wordt, hij weer een album heeft geschreven. Het is de enige mogelijke verklaring voor de verbazingwekkende productiviteit van de man. Down in the Dark is Blazon Stone's derde album in slechts twee jaar tijd (drieënhalf als je de hapklare Ready For Boarding EP van 2016 meetelt), en hij verscheen dit jaar al op een ander volledig album, Cloven Altar's Enter The Night . Hmmm, misschien slaapt hij niet !

Down in the Dark gaat verder in dezelfde traditie als alle eerdere uitvoeringen van Blazon Stone - stijlvolle, no-nonsense, melodieuze power / speed metal geïnspireerd door de door piraten geobsedeerde Duitse metalers uit de jaren 80, Running Wild. Met andere woorden, het is eigenlijk een Running Wild "tribute band" die zijn eigen materiaal schrijft, als dat logisch is.

Misschien wel het meest indrukwekkende aan Blazon Stone is dat ze nog steeds een tweemansbedrijf zijn, waarbij Ced alle gitaren, drums en bas (!) Uitvoert terwijl de zang wordt vastgelegd door Erik Forsberg. Down in the Dark markeert Erik's derde beurt bij de Blazon-microfoon (hij maakte vorig jaar zijn debuut op War of the Roses van volledige lengte en Ready For Boarding EP) en hij heeft zich comfortabel in zijn rol geworteld en klinkt krachtiger en zelfverzekerder dan ooit.

Het album

Een korte instrumentale opener genaamd "The Galleons Departure" zorgt voor de sfeer, waarna Down in the Dark volledig tot ontploffing komt met "Into Victory", een echt all-men-play-on-ten anthem vol non-stop gitaarriffs en precisie-drummen. Het titelnummer is de volgende en bevat een onweerstaanbaar meezingend gangkoor en een bijzonder zinderende gitaarsolo van Ced. Ik ben vooral dol op het epische 'Hanged, Drawn And Quartered', dat begint met een aantal filmisch klinkende klassieke hoogstandjes (Captain Jack Sparrow zou het goedkeuren) voordat het overgaat in een wat langzamere groove die Duitse metal-stalwarts Accept in gedachten brengt. "Eagle Warriors" brengt ons terug in het speedmetalgebied, net als het fijne "Tavern Of The Damned" (Hey, dat is wat ik noem de plek waar ik mijn ex ontmoette!)

Na dat korte stukje kustverlof nemen "Merciless Pirate King" en "Watery Graves" ons mee de zee op en houden de zaken nautisch en zwaar, terwijl "Rock Out" de luisteraar aanmoedigt om precies dat te doen. Op dit punt zijn je armen misschien pijnlijk door luchtgitaren, maar Blazon Stone is nog niet helemaal klaar met je - "1478" biedt een korte onderbreking van zesendertig seconden voordat "Bloody Inquisition" tegen je op botst met een vloedgolf van riffs en "Captain Of The Wild" sluit deze epische zeeslag af.

Naast de muzikale kwaliteit is Down in the Dark ook een zeer goed geproduceerd album. De muren van razor-wire gitaarriffs en kanonvuur drums zijn vlekkeloos opgenomen en vakkundig gemixt. Als je op het behoorlijk onaangename volumeniveau luistert (vooral via een koptelefoon!), Klinkt het voor de hele wereld als een echte band; het is moeilijk te geloven dat dit allemaal het werk was van slechts twee jongens. Het is duidelijk dat Cedrick een aantal serieuze vaardigheden heeft met opnameapparatuur, naast zijn wonderbaarlijke muzikale talent. De coole cover in boekstijl en de boekjeskunst maakten de laatste hand aan een allround moordenaarspakket. Een pluim!

Samenvattend

Zou Down in the Dark het beste Blazon Stone-album tot nu toe kunnen zijn? Na talloze spins ben ik geneigd om 'ja' te zeggen. Hoewel hun slaafse toewijding om het geluid van vintage Running Wild opnieuw te creëren, waarschijnlijk betekent dat Blazon Stone een "niche" -act zal blijven, blijven ze hun vak verbeteren door met sprongen vooruit te gaan op elk album. Down in the Dark is hun meest gerichte aanval tot nu toe, en als Ced en Erik materiaal als dit blijven produceren, dan zijn Rock N 'Rolf en de rest van de jongens in Running Wild (wiens laatste album, Rapid Foray, werd uitgebracht voor lauwe recensies in 2016) misschien in hun achteruitkijkspiegel willen kijken. Sorry jongens, maar er is een nieuwe piratenploeg in de stad. De studenten zijn de meesters geworden!

Het enige wat Ced en Erik nu hoeven te doen, is een aantal extra spelers binnen te halen, zodat ze Blazon Stone kunnen veranderen in een "echte" band die op pad kan. Er zijn tal van retro-minded old school "true metal" festivals die overal ter wereld opduiken, en die menigte zou dit spul opeten met een lepel. Hoe zit het, jongens? Als je het voor elkaar krijgt, sta ik op de eerste rij en zing mee met een fles rum in elke hand. Yarrrrr, kom maar op!