Waargebeurd verhaal: een paar jaar geleden kwam ik na een bijzonder vervelende dag op kantoor het huis van een vriend binnen. Ondersteun dat een beetje: na een bijzonder onaangename week op kantoor. Hoe dan ook, ik sprong uit mijn vrachtwagen, vederlicht met een grote, brede glimlach op mijn gezicht.
Toen mijn vriend me bij zijn deur begroette, had hij een verbaasde blik op zijn gezicht. Toen ik hem vroeg wat er aan de hand was, antwoordde hij: 'Kerel, heb je niet gewoon een week lang de hel doorstaan op het werk? Wat is er met dat goede humeur waarin je bent? '
Waarop ik antwoordde: "Toen ik het kantoor verliet om bij jou thuis te komen, stopte ik Coltrane's A Love Supreme in mijn cd-speler en ineens was alles in orde in mijn wereld."
Die verbaasde blik op het gezicht van mijn vriend veranderde al snel in een blik van walging toen hij terugschoot: 'Kerel! Hoe kun je naar die rommel luisteren? Dat spul is maar een hoop lawaai. '
Nadat hij een stoel op de bank had gevonden, schoof mijn vriend naar zijn cd-speler en zette het volume verder omhoog op Slayer South of Heaven, waarop ik antwoordde: "Kerel, nu is dat een hoop lawaai."
Ach ja. Ieder zijn eigen.
Maar ik weet dat er veel mensen zijn, net als mijn vriend. Ze luisteren niet naar jazzmuziek omdat ze jazzmuziek geen kans geven. Misschien voelen ze zich geïntimideerd door de muziek. Misschien denken ze dat je van middelbare leeftijd moet zijn en een wijnkenner moet zijn om jazz te graven.
Wat de reden ook is, in plaats van het te proberen te begrijpen, kiezen ze het gemakkelijke pad en negeren ze jazzmuziek.
Dat is waar ik binnenkom.
Mijn passie uitgelegd
Ik wil alle mythen en geruchten verdrijven dat jazzmuziek moeilijk te omarmen en te genieten is.
Het leuke van deze kleine 'hoe naar jazzmuziek te luisteren' primer is de pure eenvoud. Er zijn geen tests, u hoeft geen dure studiegidsen aan te schaffen - helemaal niet. Het enige dat nodig is, is een open geest en een bereidwillig stel oren.
Voordat we echt ingaan op het luisteren naar jazz, wil ik even stilstaan bij de reden waarom ik ernaar ben gaan luisteren. Ik weet zeker dat mijn verhaal op geen enkele manier uniek is, maar ik ben in deze wondere wereld terechtgekomen via goede oude rock-n-roll.
Als een scrappy pre-tiener, groef ik de rots van mijn dag (Kiss, Allman Brothers, Styx, Queen, The Who, Rolling Stones, etc.), net als de meeste van mijn vrienden. Maar een van mijn vrienden had toevallig een oudere broer (hij was toen ongeveer 20) die diep in jazz en blues zat, naast de rock-n-roll die ik leuk vond.
Op een middag nadat mijn vriend en ik net klaar waren met Rush's epische rockopera 2112, leunde deze oudere broer tegen de slaapkamer van mijn vriend aan en zei: 'Dat is gaaf. Ik graaf Rush. Maar als je echt iets wilt horen dat je versteld doet staan, volg me dan. '
Met zijn drieën liepen we naar beneden naar de kamer van de oudere broer en hij legde voorzichtig een album op zijn draaitafel. Het volgende dat ik wist, dit ... dit ... geluid, een geluid zoals ik tot nu toe niet had meegemaakt in mijn leven, vulde de hele kelder.
Het was heerlijk.
John Coltrane "My Favorite Things"
Geef Jazz een kans
Het had een trippy, ruimtelijk geluid. Het klonk als een miljoen verschillende instrumenten die tegelijkertijd een miljoen verschillende dingen speelden. Maar het past allemaal perfect bij elkaar. Er was krankzinnig, polyritmisch drumwerk. Er waren razendsnelle gitaren en schokkerige keyboards in overvloed. En dan was er de bazuin. De bazuin die alles doorsneed.
De oudere broer had gelijk. Mijn geest was voldoende opgeblazen.
Het was de briljante Bitches Brew van Miles Davis. En het rockte veel harder dan enig "rock-n-roll" -album dat ik ooit eerder had gehoord.
Ik was verslaafd. Direct.
Dat was mijn startpunt in de wereld van jazzmuziek.
Blij dat we in de loop van de komende jaren op Miles waren gestapt, zelfs nadat hij tegen die tijd zijn eigen huis was binnengegaan, liet de oudere broer ons zijn jazzalbums doorzoeken en ging het avontuur verder.
Ik ontdekte Herbie Hancock, Freddy Hubbard, Monk, Trane, Weather Report en andere coole, eclectische artiesten. Van die albumkisten werd ik ook verliefd op katten als Louis Armstrong, Art Blakey en Louis Jordon. Katten die het zouden kunnen verscheuren, maar toch op een andere manier dan de vroege jaren 70 die Miles had gehoord.
Als ik terugkijk op die hele ervaring, voel ik me enorm gelukkig. Gelukkig dat ik werd ingeschakeld voor een vorm van muziek waar ik tegenwoordig niet meer zonder kan. Gelukkig had ik een vriend die bereid was om een jonge punk op zulke krachtige muziek te zetten. En gelukkig dat ik erin slaagde lang genoeg open te staan om te beslissen of ik het echt leuk vond wat ik hoorde.
Als de oudere broer van mijn vriend ons beneden had verleid door iets te zeggen als: "Kom naar mijn kamer en ik zal wat jazzalbums opzetten", had ik misschien gefaald.
En dat zou van mijn kant geen slimme beslissing zijn geweest.
Maar mijn punt met dit hele ding is, laat je niet meteen uitzetten door alleen maar te denken aan het luisteren naar jazz.
Jazzmuziek is sfeermuziek. Puur en simpel. Maar dat geldt ook voor rock, country, blues en pop. Het is allemaal sfeermuziek.
Geef jazz een kans. Je zult er misschien versteld van staan hoe je erop reageert. Want als dat licht eenmaal aangaat, kan het feller branden dan duizend zonnen.
Het is niet belangrijk hoe men toegang krijgt tot de wereld van jazz, het belangrijkste is om daar gewoon te komen. Onthoud dat het geluid van de ene man Bitches Brew van een andere man kan zijn.
In deel twee zullen we enkele van de vele verschillende categorieën opsplitsen die de verbazingwekkende wereld van jazzmuziek omvatten en verschillende manieren om te proeven van de ongelooflijke schotel van jazz.
