Niet de jazz van je opa
Ik ben nog steeds verbaasd over hoeveel mensen niet volledig begrijpen waar Miles Davis 'nalatenschap om draait. Zo velen hebben nog steeds alleen deze visie van het Italiaanse pak met Miles rond 1959.
Albums zoals Kind Of Blue en Sketches of Spain, oriëntatiepunten in de jazz, en beide hadden een enorme cross-over aantrekkingskracht. De meeste mensen weten niet dat Miles tijdens zijn leven minstens vijf keer een revolutie teweeg heeft gebracht in de jazz. De laatste keer dat hij het deed, wist ik pas halverwege de jaren 90.
Beschouw mij als een van degenen die geen idee hadden van de organische en adembenemend originele elektrische muziek die hij creëerde van 1969 tot 1975. Deze samensmelting van jazz, funk, rock en elektronica wordt nog steeds uitgevonden wat de erfenis ervan is.
In A Silent Way en Bitches Brew, beide belangrijke historische albums voor jazzrock. De funk fusion streetwise sound van On The Corner werd in die tijd door critici gehaat. Deze albums kunnen je gevoeligheden schokken, ze kunnen je gewoon naar de openbaring leiden die ik had, Miles Davis en zijn muziek is geen dode museummuziek, maar muziek van vandaag, met vuur en passie, die een groot aantal genres in de 21e eeuw beïnvloedt.
Ik zal hieronder een aantal echt goede albums met je delen die je misschien leuk vindt, ze kunnen je misschien op weg helpen naar de muziek van Miles Davis.
Je zou kunnen worden meegesleept door de elektrische muziek van Miles Davis
Als je een instrumentale rockfan bent, zeg maar een fan van een aantal van de overdreven progressieve metal van Dream Theater, of een deel van het solowerk van Steven Wilson, of zijn band Porcupine Tree, dan kun je je luistergewoonten misschien naar Miles Davis bewegen '69-75 periode.
Begrijp me echter niet verkeerd, je gaat Miles '' Spanish Key 'niet verwarren met iets in Dream Theater's Afbeeldingen en Woorden. Maar eerder zul je het muzikaal vakmanschap waarderen en soms ontmoet freewheeling rock en jazzarrangementen die Miles en zijn verschillende bands samenstellen.
Albums zoals Bitches Brew, Get Up With It en Big Fun zitten vol met langgerekt spel dat je misschien zou kunnen verbazen. Gitaristen zoals John McLaughlin, Pete Cosey en Reggie Lucas moeten worden genoemd met een van de rockgoden die je aanbidt. Ik zal John McLaughlin en Pete Cosey elke dag meenemen over enkele van de wank fest-shredders die er zijn.
Als je Soft Machine, Caravan of Colosseum graaft, wed ik dat je Miles zou kunnen krijgen, en misschien andere jazzrock zoals Return To Forever en Al Di Meola.
The One Electric Album om mee te beginnen: sta op
Het album dat ik boven alle anderen van Miles Davis aanbeveel voor de rockfan die nieuwe geluiden verkent, is het dubbelalbum Get Up With It. Een plezierige allegaartje van alles behalve het aanrecht.
Er zijn jazzfunk, jazzrock, experimentele jazz- en funkfusies, elektronische ambient-stijlen en zelfs een paar rechttoe rechtaan rock- of R & B-vlaggolven. Tracks als "Honky Tonk", "Red China Blues" en "Billy Preston" zullen gemakkelijk verteerbaar zijn.
Het meest bizarre nummer is de proto-drum en bas "Rated X". Deze track is een harde luisterbeurt, en is zeker een voorbode van drum- en basworkouts in de toekomst.
Dan nummers als het 30 minuten per stuk, "Calypso Frelimo", met wervelende funk en rock workout, en de ambient, voor zijn tijd "He Loved Him Madly" zal enige tijd in beslag nemen, maar zeker de moeite waard.
Van alle elektrische albums is Get Up With It mijn favoriet geworden en een soort van het hoogtepunt van de elektrische muziek. Een eerbetoon aan Jack Johnson staat op de tweede plaats op mijn lijst, gevolgd door beide Live Japan-concerten Agharta en Pangea.
Eerlijk gezegd kan ik geen van de 69 tot 75 albums bedenken die het niet waard zijn om te bezitten. Ik zou moeten vermelden dat Bitches Brew iets zorgvuldiger moet worden bekeken, het is lang niet zo commercieel als sommige recensenten zeggen. In A Silent Way is het voor een rockfan echter veel gemakkelijker om te graven. Veel zachter en ambient dan de avant-garde destijds Bitches Brew.
Bitches Brew kan je een tijdje opwarmen, met eigenlijk maar één nummer "Miles Runs The Voodoo Down" als het enige echt commercieel klinkende nummer, met daarbij Sly and the Family Stone kinky bass groove. Miles doodt trouwens absoluut de trompetsolo op dat nummer. Een van de beste uit zijn hele carrière.
"Honky Tonk" van Get Up With It
Big Fun: Droning Double Slabs of Jazz Rock
Big Fun inderdaad: Miles was zo ver voor op de bocht, deze outtakes waren afkomstig van sessies van 1969 en 1972 en pas van 1974. Big Fun werd destijds amper opgemerkt, 26 jaar later werd de digitale remaster op cd uitgebracht.
Eindelijk denk ik dat er genoeg tijd is verstreken om deze muziek de benodigde ruimte te geven om de rest van de opgenomen muziek ter wereld in te halen.
Er zijn zoveel dingen opmerkelijk in de elektrische muziek van Miles Davis: de productietechnieken van producer Teo Macero waren hun tijd ver vooruit, en de algehele combinatie van Indiase instrumenten met rock en funk moet zelfs voor jazzrock bizar zijn geweest?
Het heeft geen zin om te ontkennen hoe imperfect Big Fun is, soms voelt het als een soort kosmische stoofpot van internationale geluiden bij elkaar.
Big Fun heeft een interessante productietechniek van producer Teo Macero, die helemaal opgewonden lijkt met het uitproberen van elke nieuwe gadget en gadget die Columbia Records in de studio zou kunnen bedenken.
Oh hoe leuk moet deze periode geweest zijn, hoe spannend om nieuwe wegen te creëren en te breken zoals Miles deed in de jaren 70.
Het meest openlijk funky nummer van Big Fun is "Ife", een repetitief basdronespoor dat klinkt alsof het op het On the Corner-album had kunnen staan. De rest van het album klinkt in mijn oren als Bitches Brew Outtakes. vooral "Go Ahead John".
De eerste keer dat ik "Go Ahead John" hoorde, werd ik er bijna gek van. De kanaalwisselaar van Teo Macero op de drums van Jack Dejohnette heeft het allemaal het meest verpest voor mij. Jaren later gaf ik het nummer nog een kans, maar deze keer zonder koptelefoon.
De isolatie van de koptelefoon maakte het effect bijna kronkelend voor mij. "Go Ahead John" blijkt een fantastische klaagzang van 27 minuten te zijn. Het bevat ook slechts 5 muzikanten, Davis op trompet, John McLaughlin op gitaar, Steve Grossman op sax, Dave Holland op bas en Jack Dejohnette op drums.
Het is ook vermeldenswaard dat "Go Ahead John" geen toetsenbord heeft, het komt ook van de Jack Johnson-opnamesessies. Het is moeilijk voor mij om exacte muzikale terminologie over te brengen, aangezien ik geen formeel opgeleide muzikant ben, maar ik hoor veel funky James Brown uit de late jaren 60 op dit nummer.
Het is mij duidelijk Miles Digs JB. Als je naar de Complete Jack Johnson Sessions- box luistert, zul je versteld staan van de hardfunk en Hendrix-stijl hardrockgrooves die worden uitgewerkt.
Tegen de tijd dat Miles gitarist Pete Cosey tegen het einde van 1973 vond, had Miles zich gevestigd in een op voodoo funk groove gebaseerde stijl die me een beetje aan deze stijl doet denken.
Ik ontleed deze muziek al meer dan 20 jaar en ik ben nog steeds volledig verbaasd hoeveel nieuwe dingen ik hoor en hoe de ontdekking van nieuwe dingen nooit lijkt te eindigen. Vaak zet ik Big Fun op als achtergrondmuziek, veel van deze muziek is ook zo goed.
"Ife" van Big Fun
Noem het alles: Live from the Isle of Wight 1970
Keith Jarrett en Chick Corea spelen piano in dezelfde band? Dan gooi je Dave Holland op bas en Jack De Johnette op drums, behoorlijk hete band he?
Voor mij is deze muziek gedocumenteerd op vinyl "hierboven afgebeeld" en de dvd-videoprestaties die nu beschikbaar zijn als "Miles Electric: A Different Kind of Blue" een van de beste live-documenten die er zijn van elektrische Miles ..
De show van 29 augustus 1970 op het Isle of Wight Festival is een kookshow, alles lijkt op alle cilinders te draaien. Jarrett en Corea zijn allebei inventief en laten op een of andere manier echte muziek uit dit pas ontdekte speelgoed komen.
Als lange tijd Miles Electric muziekfan, onderschrijf ik deze Isle of Wight-show op dvd. Ik vind het ook leuk om het in audiovorm te hebben, maar de sfeer is zo goed en de extra interviews zijn erg leuk, evenals de dikke voeringnotities in de dvd-hoes.
Het zogenaamde elektrische pianospeelgoed is eigenlijk perfect voor de manier waarop Miles dingen doet, een instrument dat zich toen nog in de verfijnde stadia bevond, en muzikanten begonnen pas de nuances ervan te achterhalen. Miles registreerde de manchet, gaf niet om tweede opnames en hield niet van zijn 'jongens' die te veel oefenden. Hij wilde een gevoel van onbehagen in de muziek behouden, misschien om clichés te vermijden?
De live Miles-muziek van begin jaren 70 klinkt altijd als een goederentrein die elk moment kan ontsporen, viscerale muziek, echte muziek. Muziek die organisch is gemaakt voor de luisteraar die deze sfeer beter kan voelen, of alle hoop om het te begrijpen is verloren.
Het eigen spel van Miles hier is fantastisch, ik moet lachen om degenen die Miles 'karbonades kloppen, ze zeggen nog steeds dat hij niet de karbonades van Dizzy had, of Freddie Hubbard bijvoorbeeld.
Miles in het verleden had misschien niet de technische vaardigheid en speelde zeker niet met zoveel snelheid of brutaliteit als Freddie Hubbard, maar Miles maakte dat zeker goed met zijn toon en zijn vermogen om zijn voet van het gas te nemen om laat die bloeit meer verhit lijken.
Toen elektriciteit eenmaal betrokken was bij Miles-muziek, lijkt het erop dat zijn trompetkarbonades super opgeladen werden, check "Miles Runs the Voodoo Down" en "Right Off" van Jack Johnson. Miles speelt daar met snelheid en hij buigt noten in het bovenste register, zijn geluid is helemaal van hemzelf.
Miles biedt een deel van deze nieuwe snelheid en hogere registerflits tijdens deze Isle of Wight-show, Miles schopt hier ook echt wat, het is een schande dat 90% van de menigte daar die dag waarschijnlijk minder had kunnen schelen, zo is de situatie met multi- genre festivals.
Ik zou willen vermelden dat deze show interessant is, niet alleen omdat hij niet alleen de show op dvd kan bekijken, maar ook een vinylkopie van de show heeft. Je concentreert je inderdaad op de audio en de muziek zelf op de plaat lijkt op de een of andere manier anders. Zonder dat hij het visuele afleidt, kan ik me meer concentreren op de uitvoeringen zelf.
Ik heb de dvd opnieuw bekeken nadat ik naar dit vinyl had geluisterd, en als je al die mensen ziet, 600.000, ja, meer dan een half miljoen! Miles greep het moment aan, en die band is misschien wel de beste fusion-outfit die Miles ooit heeft gehad.
Je hebt de dvd nodig, hij is sowieso zo goedkoop, ik weet niet waarom je hem niet zou krijgen. De DMM-vinylpersing was ook erg goed. Die cd verscheen ook in de grote 70 cd-set die Columbia in 2009 uitbracht.
