The Four Original Tribe Called Quest Members Reunite
Zesentwintig jaar na de release van hun debuutplaat, heeft A Tribe Called Quest een twee-schijfs en zogenaamd laatste album uitgebracht met de titel 'We Got It From Here ... Thank You 4 Your Service'. Het album brengt de vier oorspronkelijke leden van het New Yorkse collectief samen; rapper / producer Q-Tip, DJ / producer Ali Shaheed Muhammad, hiphopartiest Jarobi White en emcee Phife Dawg, die in maart dit jaar overleed.
Phife is echter nog steeds te horen op de release, naast gastartiesten als Kendrick Lamar, Kanye West, Andre 3000, Jack White, Elton John en Busta Rhymes. Het duurt niet lang om te beseffen dat 'We Got It From Here… Thank You 4 Your Service' bijzonder is. Veel moderne en klassieke nummers prediken over het idee dat mensen in harmonie samenkomen, maar de nummers op 'We Got It From Here…' klinken eigenlijk als dat ideaal.
Een vrede die alle begrip te boven gaat
Een vrede die alle begrip te boven gaat, is overal aanwezig in 'We Got It From Here ...', het maakt de plaat zeer inclusief. Dat gevoel van samenwerking en openheid is misschien wel de grootste prestatie. Ondanks het vaak controversiële onderwerp van het album, is 'We Got It From Here ...' gehuld in een feestelijke geest van de erfenis van de groep.
De LP voelt muzikaal aan, alsof hij gemaakt is door echte muziekliefhebbers. Niet alleen hiphopliefhebbers, maar muziekliefhebbers, die toevallig hiphop uitvoeren. Naast de vaak samenwerkende Busta Rhymes, hebben de rapvaardigheden van de stam een meesterlijke impact. Gelukkig klinken de jongens na meer dan twee decennia in rap nog steeds fris. Het lijkt erop dat A Tribe Called Quest heeft geprofiteerd van het feit dat er niets meer te bewijzen valt in de hiphopindustrie.
De onberispelijke, veelzijdige Q-Tip
Tussen de springerige beats van hoogtepunt 'Black Spasmodic' en het momenteel trippy 'Lost Somebody', is rapper / producer Q-Tip een constante kracht in de hele plaat - hij is onberispelijk en veelzijdig. De muziekproductie van Q-Tip is een van de belangrijkste attracties van het album. Het is ondeugend, divers en bestrijkt veel terrein. Al deze actie houdt 'We Got It From Here ...' uitdagend.
De creaties van Q-Tip spelen niet in op de trends van vandaag, dus ze kunnen zich nu onderscheiden van de meeste muziek. Met de gretige hulp van de grootste muziekacts van vandaag, is de plaat vaak vooruitstrevend, ondanks de trots en gevoel voor old skool en presentatie.
Het album is tijdloos genre-buigend
Een Tribe Called Quest ontstond op het moment dat muziek niet zo gemakkelijk te categoriseren was, toen er meer vloeiendheid was tussen de verschillende genres. Een heel natuurlijke genre-buigende benadering is te horen vanaf de voorkant van 'We Got It From Here ...' tot aan de achterkant. De diepe, vrij vallende mix van muzieksoorten van de LP is wat hem het meest verbindt met het tijdperk van eind jaren tachtig / begin jaren negentig, het is zeker merkbaar in het relatief georganiseerde muzieklandschap van vandaag.
Dat gezegd hebbende, 'We Got It From Here ...' is toegankelijk genoeg voor luisteraars die nog nooit van A Tribe Called Quest hebben gehoord om vast te zitten. Eerlijk gezegd hebben luisteraars geen uitgebreide kennis van de backcatalogus van de groep nodig om ervan te genieten. De jongens komen niet over alsof ze vastzitten in hun glorieuze verleden op de LP. Bovendien verdient het album de kloof tussen de generaties van muziek te overstijgen.
Zich onophoudelijk richten op de sociale problemen van Amerika
'The Space Program' gaat in op racisme en de onderdrukking van zwarte mensen in de VS. Gebruik makend van een Black Sabbath sample, 'We The People….' gaat nog een stap verder. 'Wij, het volk….' bevat een aantal van de meest flagrante, niet-verborgen sociale commentaren die er zijn. Het nummer belicht genderongelijkheid en massale gentrificatie. Het vestigt ook de aandacht op de deportatie van immigranten, homofobie, islamofobie en de kloof tussen rijk en arm - aan de haak .
'We The People…' natuurlijk. wordt relevanter gemaakt door de recente gebeurtenissen in de Amerikaanse politiek. 'Solid Wall Of Sound' bevat Elton John en een van de vele bijdragen van muzikant Jack White. Phife Dawg en Busta Rhymes brengen een groot deel van het nummer door met het uitwisselen van snelle teksten met elkaar. Ter ere van de Jamaicaanse wortels van Busta Rhymes en de Trinidadiaanse achtergrond van Phife, worden sommige in patois geleverd.
Q-Tip geeft zijn Hip-Hop Baton door aan Rap's New School
Busta Rhymes verschijnt opnieuw naast de Tribe op het hoogtepunt, 'Dis Generation'. Het meest blijvende aan het nummer is hoe briljant Q-Tip, Phife Dawg, Jarobi en Busta wisselen en op elkaars lijnen springen. Het is gedaan met het soort chemie dat alleen gedurende vele jaren kan worden gemaakt. De bende emcees klinkt als een echte kracht, alsof ze allemaal precies op dezelfde pagina staan. Q-Tip gebruikt met name 'Dis Generation' om zijn rapknuppel in wezen door te geven aan vier jongere rappers die volgens hem de oorspronkelijke geest van hiphop levend houden. De door hem genoemde emcees op het circuit zijn: Joey Bada $$, Earl Sweatshirt, Kendrick Lamar en J. Cole.
Andre 3000 maakt opnieuw verbinding met zijn jongere zelf
Andre 3000 en Q-Tip verenigen zich voor 'Kids…', dat out-of-the-box is en onregelmatig wordt gepresenteerd. Beide mannen klinken comfortabel naast elkaar en alsof ze plezier hebben met de melodie. Het vermakelijk vreemde gefluister van Q-Tip wordt precies uitgevoerd. De rappers spugen teksten vanuit het perspectief van hun jongere zelf en moedigen de jeugd van vandaag aan om te onthouden dat hun eigen ouders ooit kinderen waren. 'Melatonin' introduceert een beetje romantiek op de plaat en bevat zang van Marsha Ambrosius en Abbey Smith. Geïnitieerd door pakkende, call- en response-secties, is 'Melatonin' een gekoelde, R & B / soul-gezongen, sexy inspanning.
Een stam genaamd Quest Get Personal
Het relaxte 'Genoeg !!' verspreidt ook de liefde, en wordt ondersteund door een dromerige, versoepelde instrumentaal. Zowel Jarobi als Q-Tip leveren sensuele repen die beschrijven dat ze intiem worden met de vrouwen in hun leven. Naast de haak van de melodie, geeft het vers van Q-Tip aan hoe de eisen van een muzikant hem ervan hebben weerhouden volledig aanwezig te zijn in zijn persoonlijke relaties.
Opvallende 'Mobius' combineert de twee zeer verschillende rapstijlen en persoonlijkheden van Consequence en Busta Rhymes. Het is een geweldige introductie tot de tweede afspeellijst van het album. Consequence snijdt door een horde onderwerpen en observaties concreet het tempo van het nummer. M Niettemin steelt Busta Rhymes al snel de schijnwerpers met een uitgebreide dosis brandbare rap-teksten. Terwijl de emcees hun verzen neerleggen, slagen ze er allebei in om soepel door de fascinerende mutaties van het instrument te navigeren.
Minder is meer voor Kanye West
Ondersteund door treurige, melodieuze loops, hoogtepunt 'The Killing Season' met Talib Kweli, Consequence en Kanye West. West is alleen te horen op de gedenkwaardige hook van het nummer, maar in dit geval is minder meer. Boordevol sombere militaire referenties, onderzoekt 'The Killing Season' de kwestie van zwarte soldaten, oorlogsveteranen en politieke leiders die worden mishandeld vanwege hun ras.
"Lost Somebody" is een eerbetoon aan wijlen Phife Daw
'Lost Somebody' mijmert sentimenteel bij het overlijden van Tribe-lid Phife Dawg, de songteksten kunnen verwoestend persoonlijk aanvoelen. Met een lief haakje van Katia Cadet, kanaliseert Lost Somebody acuut het aanhoudende gevoel van ongeloof dat gepaard gaat met het onvoorziene overlijden van een geliefde. Stam emcees Q-Tip en Jarobi lijken nog steeds een beetje geschokt over hun verlies op de plaat. Jarobi spuugt: "Nooit gedacht dat ik ooit dit nummer zou schrijven, mijn vrienden stevig vast zou houden, nooit zou weten wanneer die mensen weg waren".
Verankerd door heerlijk, ruig gitaarwerk en met singer / songwriter Anderson .Paak, is 'Moving Backwards' een hoogtepunt. De melodie is doorspekt met zorgeloze en onberispelijke muzikale accenten van producer Q-Tip. Paak draagt een reeks meer harmonieuze harmonieën bij naarmate het nummer afsluit.
Kendrick Lamar gasten sterren op "Conrad Tokyo"
De kosmische combinatie van rapper Kendrick Lamar en Phife Dawg staat centraal op 'Conrad Tokyo'. De bizarre rapmelodie richt zich nadrukkelijk op de sociaal-economische problemen van Amerika. Ondertussen rommelt producer Q-Tip binnen de achtergrond van de cut met experimentele ideeën voordat hij verschillende losse, artistieke muziekpauzes inluidt. Jack White duikt weer op in 'Ego', dat de precaire aard van de menselijke persoonlijkheid verkent. Spuugend over de mentale angst die het ego creëert, werken Q-Tip's opgewonden, angstige teksten terug in de gevangen, repetitieve en uitzinnige opstelling van de melodie.
Sidestepping Trump voor Phife Dawg
Op onverklaarbare wijze heeft finale 'The Donald' niets te maken met president Donald Trump - het is volledig gewijd aan de nagedachtenis van Phife Dawg. Samen met een verscheidenheid aan avontuurlijke, ingewikkelde muzikale intermezzo's, bereikt 'The Donald' een hoogtepunt met verdere zang van Katia Cadet. De snit voelt organisch, onbewerkt en niet gerepeteerd aan. Het bevestigt de eerbied van het hele album voor de veel gemiste, maar duidelijk niet vergeten Phife Dawg van de Tribe.
Oordeel: ********* 9.5 / 10
