Intensity loopt als een staalkabel door Daniel Adam's album Where the Waves Meet . Er is ook een spectrale schaduw die de achtergrond van het album vult en alle muziek achtervolgt. Zelfs op de momenten van schoonheid die bestaan wanneer delicate piano de sporen draagt, verspreidt die aanhoudende schaduw gevoelens van onbehagen en spanning door elk nummer. Als Adam zingt, fluistert zijn stem en dat contrast draagt alleen maar bij aan het gevoel van onevenwichtigheid dat dit album doordringt.
Ik heb best genoten van de mix van strijk- en koorklanken die Daniel Adam aan Where the Waves Meet toevoegde . Die geluiden hebben een inherente gratie en elegantie, zelfs als de koormomenten erg zwaar en krachtig zijn. Ze hebben een 'organisch' gevoel dat contrasteert met het technologische geluid van de synths en warmte geeft aan wat anders een te somber auditief landschap zou zijn.
Dynamiek is een cruciaal onderdeel van orkestmuziek, maar wordt vaak genegeerd door muziekmakers in andere genres, maar dat is niet het geval bij dit album. Adam gebruikt dynamische contrasten om zijn muziek meer leven te geven. Het gevoel van groei en expansie naarmate de muziek een hoogtepunt bereikt en vervolgens geleidelijk in volume naar beneden glijdt, geeft de muziek leven. Het draagt bij aan de kracht van de muziek wanneer niet alles op één constant volume is ingesteld en onze oren (en hersenen) meer sonische texturen gaan ervaren.
Er is een filmisch gevoel op nummers als "Are You There" en "Until The Sky Turns Blue". De combinatie van strijkers, krachtig groeiende melodieën en het gebruik van snaredrum- en paukenklanken dragen allemaal bij aan een gevoel van flimic drama en conflict. De intensiteit en gelaagdheid van geluiden draagt ook bij aan een indruk van een enorm geluid dat de luisteraar omhult en wegvoert.
Er zijn twee nummers waarop Adam zingt en zijn sissende, bijna gefluisterde bezorging het gevoel van iets verontrustends en duisters dat de verschillende elementen van Where the Waves Meet doordringt, blijft versterken. Natuurlijk heeft de lyrische inhoud zelf een verontrustende ondertoon die niet anders kan dan het gevoel van ongemak dat uit dit album straalt. Er zijn veel ondertonen van de muziek die ik met veel plezier heb ervaren.
Ik zal van de gelegenheid gebruik maken om naar de nummers op dit album te kijken die me het meest intrigeerden en een beetje te vertellen waarom ik er nu zo door geïntrigeerd was.
Een eenvoudige serie piano-arpeggio's begint door “Are You There” te draaien voordat momenten van krachtige drums en bas het nummer binnenstromen. De combinatie van een mannelijk koorgeluid en volle snaren die het nummer binnensijpelen, creëerde een intensiteit in het nummer die alleen werd geëvenaard door de triomfantelijke synthmelodie die binnenkomt. Die melodie is echter nog steeds melancholisch getint. De stijgende snaren en de meedogenloze snaredrumbeat vormen het pure drama van de track. Het stijgt tot een daverend crescendo voordat het langzaam terugkeert naar de piano-arpeggio's en vervolgens vervaagt.
"Stay" is een track met een ruimtelijk, vol geluid en een repetitieve beat die wordt weerspiegeld door de synthgeluiden in de track. De stem van Daniel Adam fluistert in de warme golven van geluid, krachtig en zacht. Er zit een verlangen en pijn in de teksten, een gevoel van reiken. Dit is een track die geluidlagen gebruikt om in elkaar grijpende patronen te creëren. Ik genoot van de manier waarop Adam een 'hartslag' creëerde voor het nummer waarrond de geluiden zich vermengen.
Delicate pianopatronen staan op zichzelf als 'totdat de lucht blauw wordt' voordat ze worden vergezeld door lange, enkele aanhoudende snaarnoten die een gevoel van verlenging aan de muziek geven en een vrouwenkoor zingt engelachtige noten die ook ondersteunen. Een krachtige combinatie van indringende snaredrums en elektrische gitaar verhoogt de spanning in dit nummer. Ik heb genoten van de opbeurende melodie van de elektrische gitaar op dit nummer.
Het enorme geluid dat Daniel Adam creëert van percussie, bas, gitaar, snaar en koor groeit tot immense proporties voordat het langzaam terugkeert naar eenvoudige piano-arpeggio's en dat delicate, etherische koor.
"Love Is Control" begint met stevige hits van pauken en een herhalende pianolijn. De dynamische beat en snaren die opnieuw aanhoudende klankbewegingen spelen, geven energie aan deze track. Het mannenkoor zingt enkele noten voordat we vervagen tot een enkele synth die over een leegte van dreunende bas springt en stottert. Naarmate de track vordert, begint het koor een meer verheven gevoel te krijgen en tegen het einde van de track wordt er een vrolijker gevoel uitgedrukt. De contrasten binnen dit nummer zijn het element waar ik het meest van genoot.
Where the Waves meet levert een interessante verscheidenheid aan geluiden en emoties. Het samenspel van spanning, ontspanning en emotioneel gewicht zit in alle tracks complex en ik heb vooral genoten van het gebruik van die strijk- en koorklanken om diepte toe te voegen. Ik had nog steeds een diep gevoel van opdoemende schaduw en duisternis onder zelfs de meest triomfantelijke delen van het album. Waar de Waves Meet me achterlieten, wilde ik die duisternis opnieuw ervaren nadat ik het eenmaal had gehoord.
