L'Avenue is het synthwave-project van Jesse Reuben Wilson. Hij maakt muziek die ongegeneerd wordt beïnvloed door de auditieve en visuele esthetiek van de jaren '80. In een interview vertelde hij me hoe hij zijn start in de muziek kreeg, waarom hij van synthwave houdt en hoe hij zijn nieuwste Cherry Crush EP creëerde.
Karl Magi: Hoe ben je voor het eerst geïnteresseerd geraakt in het maken van muziek?
Jesse Reuben Wilson: Ik begon heel jong en wilde 's werelds nummer één drummer zijn. Toen ik ongeveer twee of drie jaar oud was, speelde ik met stokjes op de bovenkant van de plastic poedermelkcontainers - ze kwamen het dichtst in de buurt van echte drums. Op zevenjarige leeftijd heb ik de melkcontainers geüpgraded naar een miniatuurdrumset, niet een die echt blikkerig en plakkerig was, maar een goede kit met alle nokken en zo.
Mijn vader is gitarist, dus er was altijd een gitaar in huis en ik pakte die op en tinkelde en leerde uiteindelijk akkoorden en werd redelijk goed. We hadden ook een piano in huis en als ik thuiskwam van school, rommelde ik daar altijd over. Ik was meer geïnteresseerd in de omgevingstonen die ik eruit kon halen met het sustainpedaal. Ik had een paar lessen van de gebruikelijke maatstaven en ik verveelde me dood - ik was geïnteresseerd in kleine toetsen en jazzakkoorden - dat soort dingen. Ik leerde ook basgitaar, dus tegen mijn tienerjaren was ik een redelijk multi-instrumentalist.
Later kocht mijn stiefmoeder een viertraps-taperecorder en kocht ik een Roland Juno 60-synthesizer en begon ik te rommelen over multi-tracking en het geheel in elkaar te zetten. Daar begon het produceren als producer en sindsdien heb ik een beetje carrière gehad met verschillende projecten in verschillende genres.
KM: Vertel me meer over je route om synthwave-muziek te maken.
JRW: Ik heb de synthwave-bug nu ongeveer twee jaar geleden opgelopen. Ik ben altijd een grote fan geweest van de jaren 80 en dingen als Broken Wings van Mr. Mister. Er is gewoon een esthetisch, visueel en muzikaal, over dat decennium. Het was duidelijk dat de jaren '90 best interessant waren, maar na dat decennium ging het gewoon in veel richtingen. Ik had een vrij sterke liefdesaffaire met de jaren '80, maar ik ging verder met het produceren van nu soul, jazz, hiphop, drum 'n bass en deep house.
Ik heb een deephouse-project en ik had wat materiaal uitgebracht op Silk Records (een Russisch / Amerikaans label) die op dat gebied een zeer goede naam hebben. Ik stond op hun mailinglijst op Facebook en ik kreeg informatie over een remixalbum van een groep genaamd The Midnight. Ik wist niets van ze af en dacht: "Oh, ik luister even snel" en realiseerde me dat het best goede dingen waren. Ik dacht dat aangezien het een remixalbum was van al hun materiaal, ik graag het bronmateriaal wilde horen.
Het was natuurlijk een remixalbum van Endless Summer, dus toen ik eenmaal het origineel had gehoord, was dat het. Ik was in Praag met mijn vrouw. We hadden een korte reis daarheen en we hadden een AirBnB-appartement gehuurd dat vrij dicht bij de hoofdstad lag en ik had het album op mijn telefoon en ik had een kleine Bluetooth-luidspreker, dus wanneer we in het appartement waren om iets te eten te maken of wat dan ook, ik speelde dit spul gewoon en ik kon er niet meer mee ophouden!
Ik ken niemand anders, maar ik herinner me dat ik vroeger vinyl LP's kocht en ze dood speelde. Je zou maar één plaat dood spelen en je zou je nog steeds nooit vervelen. In onze tijd gaat het veel meer over nummers en luisterbeurten en afspeellijsten, dus het was een zeer ongebruikelijke ervaring om steeds weer een album af te spelen. Wat me verbaasde was dat het de esthetiek van de jaren 80 vastlegde, maar het had eigentijdse productiewaarden. Destijds dacht ik dwaas dat ik de grootste fan van The Midnight was, maar daar ben ik niet blij mee (lacht).
Daarna kwam ik thuis en kon ik mezelf niet stoppen, dus ik gaf iets te veel geld uit aan synth-plug-ins. Ik had me toen nog niet gerealiseerd hoeveel synth-fabrikanten hun oude synths in digitale vorm als plug-ins hebben gereproduceerd. Black Friday dat jaar was een erg zwarte vrijdag! Letterlijk, gedurende twee maanden solide, maakte ik elke dag muziek. Ik heb in die tijd een heel album geschreven. Twee jaar later kwam ik niet ver, ik had genoeg materiaal en L'Avenue was geboren.
KM: Wat zijn enkele van je muzikale invloeden?
JRW: Het is een ongelooflijk brede sfeer. Gedurende mijn muzikale carrière zijn er zoveel artiesten geweest van Level 42 tot Bruce Hornsby tot Goldie in drum 'n' bass. Ik moet toegeven dat toen we in de richting van de jaren 2000 kwamen, de dingen op track gebaseerd begonnen te worden, dus het is moeilijk om specifieke artiesten eruit te halen omdat je mixtapes zou hebben met een hele lading verschillende mensen.
Ik luister ook naar filmmuziek en alles wat emotioneel van hoge kwaliteit is, of het nu donker en ellendig is of absoluut vreugdevol. Een van de dingen die me specifiek naar The Midnight hebben getrokken en wat ik erg leuk vind aan Tim's productie mentaliteit, is het idee dat "we de volle jaren 80 gaan doen en het ons niet kan schelen of mensen het niet leuk vinden!" Het saxofoonelement is bijzonder vet! Dat had ik al lang niet meer gehoord. Ik denk dat ik er echt van genoot dat ze niet bang waren om mensen een goed gevoel te geven.
In veel muziek uit de jaren 80 was het oké om gelukkig te zijn. Grappig genoeg luisterde ik laatst naar Everybody's Dancing on the Ceiling en de productie op die plaat is zo schandalig! Het is zo'n goed nummer. Hoewel veel synthwave behoorlijk donker is, is er een aspect dat het oké maakt om muziek te maken waar je je goed bij voelt.
KM: Vertel me over de manier waarop je nieuwe muziek maakt.
JRW: De drang om te creëren kan voor mij overal vandaan komen. Ik was een paar avonden geleden tv aan het kijken met de missus en op de achtergrond van een van de advertenties was er een kleine synth-lijn en het voelde een beetje '80s en ik dacht: "Ooh, dat is een geweldige kleine melodie! Ik moet iets soortgelijks doen! ' Inspiratie raakt wanneer je het het minst verwacht. We waren net op vakantie in Spanje en toen ik uit het zwembad kwam en deze drum beat in mijn hoofd zat, moest ik het eigenlijk opnemen op mijn telefoon omdat ik geen spullen bij me had.
Soms gaat het om een emotie die je wilt overbrengen. Ik vind het heerlijk om dat gevoel uit de jaren '80 te vangen in verband met universiteitscampussen, prom-avonden en eerste dates. Het is deze zeer romantische esthetiek.
Er zijn een paar plug-ins die ik heb die dat soort stemming vastleggen en dan ben ik weg! Er is altijd een beetje schroom bij het maken van iets nieuws. Als je op dat moment verdwaald bent, kan het geweldig aanvoelen en dan begin je na te denken of je het de volgende dag wel of niet zult haten. Ik doe dit al lang genoeg zodat ik over het algemeen kan zien of iets goed zal zijn of niet. Dan is het de vraag of het op het album komt of een op zichzelf staand nummer zal zijn.
KM: Praat met me over je Cherry Crush EP.
JRW: Zoals eerder vermeld, had ik vóór Cherry Crush heel veel materiaal geschreven. In het verleden heb ik meestal dingen op andere labels uitgebracht en gezien hoe het label een release zal maken. Met L'Avenue had ik gezien dat The Midnight, FM-84 en Mitch Murder het zelf deden en omdat ik me er zo dichtbij voelde, wilde ik geen filters hebben over hoe het eruit kwam. Ik ben een grafisch ontwerper van beroep, wat erg handig is omdat ik veel van het artwork zelf kan doen. Ik wilde daar echt de volledige creatieve controle over hebben, dus ik wilde niet met een volledig album komen toen niemand wist wie ik was. De plaat zou ongelooflijk goed moeten zijn om grotere golven te kunnen maken.
Ik zette mijn marketinghoed op en keek hoe andere mensen het deden. The Midnight kwam uit met een zes nummers tellende EP. Michael Oakley kwam uit met een zes nummers tellende EP, hoewel hij ook een aantal andere nummers uitbracht. Ik dacht dat ik misschien iets zou uitbrengen dat iets meer is dan een EP en niet een heel album om de eetlust op te wekken en te zeggen "Hallo! Ik ben de nieuwe jongen in de buurt ”.
Grappig genoeg was Cherry Crush een titel die ik al een tijdje in mijn hoofd had van een ander muziekproject dat ik heb. Het andere nummer heette heel anders, maar omdat deze titel een esthetiek uit de jaren 80 had en ik dacht: "Ik moet dit gebruiken." Het eerste nummer dat ik afmaakte was Sundown, het laatste nummer op de EP. Het is behoorlijk downtempo en ik heb dat eigenlijk oorspronkelijk als eenmalig nummer uitgebracht. Ik dacht dat ik beter wat downtempo-dingen, wat mid-tempo-dingen en wat synth-wave-dingen kon doen om alle aspecten van het project te dekken.
Black Rain en Lipstick & Sushi zijn waarschijnlijk de L'Avenue-sjabloon. Meer dingen die ik nu doe, hebben iets meer van de Business Talk-achtige vibes. Cherry Crush, dat echte nummer, is iets meer eenmalig. Ik ga niet helemaal in die richting.
Die verzameling tracks leek een goede EP te maken en veel terrein te bestrijken en het zou een goed debuut zijn om op het toneel te verschijnen. Kunstmatig gezien had ik deze geweldige foto van het model uit de jaren 80 gevonden en gemanipuleerd, er oorbellen uit de jaren 80 aan toegevoegd, enz ... en het is zo'n verbluffende foto. Het heeft echt een goede reactie gehad. Ik heb ook een geweldige kans voor het album!
KM: Wat komt er in de nabije toekomst voor je aan?
JRW: Ik werk aan het album dat ik begon voor de Cherry Crush EP. Het is nog verder ontwikkeld en veel van de nummers die ik eerder had geschreven, heb ik geparkeerd en toegewezen voor toekomstige EP's en singles. Ik wil echt dat het album een samenhangend geheel wordt, vergelijkbaar met wat The Midnight deed op Endless Summer, waar mensen echt van begin tot eind op reis kunnen gaan.
Mijn doel is om een emotie vast te leggen en luisteraars die esthetiek uit de jaren 80 zo diep mogelijk te laten ervaren - zoveel mogelijk mensen zo goed mogelijk aanraken. Net als bij Cherry Crush wordt het album instrumentaal.
Ik streef ernaar om begin volgend jaar het album uit te brengen. Tot dat moment is er nog veel beenruimte voor Cherry Crush . We gaan cassettes, cd's en vinyl maken. Ik wil de merchandise echt uitproberen.
KM: Geef me nu je mening over de synthwave-scene.
JRW: Ik vond de hele synthwave-scene niet alleen muzikaal interessant, maar ook visueel interessant. Hoewel ik deze andere muziekprojecten heb gedaan, hebben ze dat niet. Ik ben actiever geweest op Instagram dan waarschijnlijk op andere gebieden van sociale media. Mijn Instagram-pagina is zorgvuldig samengesteld om te passen bij de muziek van het project. Zij zijn de audio- en visuele partners van het project. Het draait allemaal om de kunst en het gevoel van de jaren 80. Ik zet er niets op waarvan ik niet het gevoel heb dat het op de een of andere manier een aspect van die scène vastlegt.
Ik heb ook ontdekt dat de synthwave-community erg vriendelijk, open, warm en ondersteunend is en dat was echt geweldig. Mensen zijn zo enthousiast en enthousiast over de scène en de muziek - dat is zo verfrissend.
Het andere interessante aan de synthwave-scene is dat je niet zomaar iets loslaat en dat is het dan. Het borrelt altijd. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Hoe kan iets dat in een bepaald decennium teruggaat nog dagelijks zo interessant zijn ?! Het is geweldig!
