"Wison's Wilde" is een eenvoudig gitaarstuk gespeeld door klassieke en vingerstijlgitaristen die genieten van muziek uit de Renaissance. Het is een Engelse Elizabethaanse melodie van anonieme oorsprong uit de 16e eeuw, maar is gearrangeerd voor luit (en andere instrumenten) door verschillende Elizabethaanse componisten zoals John Dowland en William Byrde. Luitmuziek transcribeert goed voor gitaar, dus hier is een arrangement waarvan ik hoop dat je ervan zult genieten.
De onderstaande videocapsule bevat een audiotrack samen met de score, die ook volledig onder de video wordt weergegeven. Zorg ervoor dat de score in de video duidelijk is door deze indien mogelijk in volledig scherm met 1080HD-kwaliteit te bekijken. Als de score onder de video te klein is, gebruik dan de "Galerijfunctie" (klik op "Alle foto's bekijken") om deze te vergroten.
Wilson's Wilde
Studienotities voor leerlingen
Typisch voor de periode, de muziek volgt een 'thema en variaties' formaat. Elke sectie is vergelijkbaar met de vorige, maar is aangepast om het interessanter te maken.
De maatsoort is 6 8 'six-eight', wat een zogenaamde samengestelde dubbele maatsoort is, wat betekent dat er twee tellen per maat zijn, en elke tel is een gestippelde kwartnoot waard. Voel die twee beats die de muziek vooruitstuwen.
Hammer-ons en Pull-offs
In dit arrangement, hoewel ik veel hamer-ons en pull-offs in de opname heb gebruikt, heb ik de verleiding weerstaan om ze in de partituur op te nemen, omdat ik denk dat het beter is voor elke speler om ze in te brengen waar ze voelen dat ze klinken goed. Hetzelfde geldt voor dia's - schuif naar bepaalde noten waar u denkt dat dit het effect versterkt.
Vingerzetting
Enige vingervingerzetting wordt als suggestie getoond. Je kunt elke vingerzetting gebruiken die beter bij je past. Hetzelfde geldt voor je plukhand. Alle enkele noten met naar beneden wijzende stelen zijn basnoten die met je duim moeten worden gespeeld, maar de andere kunnen worden gespeeld volgens wat je het meest praktisch vindt. Een regel die uit de klassieke techniek komt, is dat je bij melodieuze runs altijd je vingers moet afwisselen en niet in de verleiding moet komen om twee keer achter elkaar dezelfde vinger te gebruiken. Het zorgt voor meer vloeiendheid.
Luitachtige effecten
Twee dingen kunnen het arrangement meer 'luitachtig' maken. Een daarvan is om bepaalde akkoorden te verspreiden of te rollen, vooral aan het einde van zinnen. De andere is om een capo te gebruiken op de 3e fret. Ik heb er geen gebruikt op deze opname om ervoor te zorgen dat de toonhoogte hetzelfde is als het tabblad en de notatie, maar het gebruik van een capo geeft een aangenaam luitachtig effect.
| Akkoorden | Akkoordtonen | Functie |
|---|---|---|
| Een belangrijke | AC # E | Tonic (thuisakkoord) |
| D groot | DF # A | Subdominant (pre-dominant) |
| E groot | EG # B | Dominant (leidend tot tonicum) |
Sleutel en akkoorden
De sleutel is A majeur, dus de sleutelsignatuur is de drievoudige handtekening van F #, C # en G #. Vergeet niet om die aantekeningen elke keer scherp te maken, en houd er rekening mee dat dat geldt voor elke regel of spatie van de notatie, niet alleen voor de regels of spaties waarop ze in de toonsoort zijn geplaatst. Tablezers kunnen dit volledig negeren omdat het tabblad ze automatisch scherp maakt.
De noten vormen samen drie akkoorden: een majeur, d, majeur en e majeur. De akkoorden bevinden zich allemaal in de grondpositie, zodat u gemakkelijk kunt identificeren welk akkoord wordt gespeeld door naar de basnoten te kijken, dat wil zeggen, als de basnoot A is, is het akkoord A majeur. Het kennen van de akkoorden en de akkoordtonen die ze maken, is niet essentieel om het stuk goed te spelen, maar het zorgt wel voor meer zelfvertrouwen als je weet hoe het stuk muzikaal is opgebouwd.
Het tonische akkoord, A majeur, is het thuisakkoord. Merk op hoe het stuk begint en eindigt op dit akkoord. Beginnend met dat akkoord is niet echt belangrijk, maar het eindigt erop. Het heeft het tonische akkoord nodig om het af en compleet te laten klinken.
Het dominante akkoord, E, is het akkoord dat naar het tonische akkoord leidt en daarmee het tonische akkoord bevestigt als het belangrijkste akkoord of tonale middelpunt van het stuk.
Het subdominante akkoord heeft een pre-dominante functie. Het leidt natuurlijk tot het dominante akkoord.
Renaissance-muziek dateert van vóór ons moderne majeur-mineur sleutelsysteem, maar je kunt zien dat het niet ver weg is. Afgezien van de volledige afwezigheid van het verwachte dominante 7e akkoord (E7), lijkt het akkoordschema sterk op elk later 'tonaal' stuk.
Meer gitaararrangementen uit de Renaissance
Hier zijn nog een paar eenvoudige stukken uit de Renaissance-periode - het zijn allemaal Engelse Elizabethaanse stukken en hebben een authentieke 'ouderwetse' charme die ze populair maakt bij klassieke en vingerstijlgitaristen.
Orlando Sleepeth van John Dowland
Kemp's Jig (anoniem)
De Renaissanceperiode van Europa is een tijd rijk aan cultuur, kunst en innovaties. U kunt meer leren over muziek uit de Renaissance periode op Wikipedia.
Credits
De muziek dateert uit de 16e eeuw (anoniem componist) en bevindt zich in het publieke domein.
De partituur, omslagafbeelding en audio worden geproduceerd door chasmac op Finale, Photoshop en Goldwave.
