Een interview met Joys Dancer van Canadian Roots Band Raven She Hollers

Raven She Hollers is een groep van drie vrouwen die generaties overspannen en muziek maken die is geïnspireerd en geïnformeerd door een verscheidenheid aan rootsmuziek. Joys Dancer, Nissa Shiell en Chandra Pederson mengen hun stemmen in warme harmonieën die zowel originele liedjes als interpretaties van geweldige oude tijd en volksmuziek laten zien.

Ik sprak met Joys Dancer over hoe de band bij elkaar kwam, hoe ze samen muziek maken en waar ze inspiratie opdoen om nieuwe muziek te maken.

Karl Magi: Vertel me eens hoe Raven She Hollers als band bij elkaar kwam.

Joys Dancer: Ik woon in een opzettelijke gemeenschap / coöperatie hier in Noord-centraal Saskatchewan. Ik was een van de oorspronkelijke leden van de gemeenschap toen het begon in de vroege jaren '70 en Nissa, een van mijn bandleden, is de dochter van een van de stellen die hier van vrij dichtbij het begin was, dus ze is hier opgegroeid. Ze was een van de beste vrienden van mijn oudste dochter. Toen ze volwassen werd, kozen Nissa en haar partner ervoor om hier ook te komen wonen. Ik ken haar het grootste deel van haar leven. Chandra is het derde lid van de band en zij en haar familie zijn hier tien jaar geleden naartoe verhuisd. We ontmoetten haar via een gemeenschap gedeelde landbouwgroep. We maakten contact en gingen naar een potluck-avondmaal bij haar thuis, we begonnen daarna muziek te spelen en het werd duidelijk dat we er een vervolg aan moesten geven. Onze stemmen vermengden zich heel goed en onze hele benadering van muziek leek erg copasetisch.

KM: Hoe benader je muziek als groep?

JD: Onze benadering van muziek in de band is om elkaar echt te eren in de muziek, smaak in muziek en wat we allemaal naar de band brengen. In onze praktijken en in onze uitvoeringen wisselen we om de beurt. We nemen om beurten de nummers die we meebrengen, nemen de leiding en de andere twee leden zien hoe we dat nummer op de beste manier kunnen ondersteunen. Onze grootste passie is harmonie en we worden erg enthousiast over het werken aan en uitwerken van harmonieën. We willen die mooie plek vinden wanneer onze drie stemmen samensmelten en de prachtige plek vinden die echt solide harmonie creëert.

We hebben vergelijkbare smaken, maar ieder van ons brengt iets anders aan de muziek. Ik ben de oudste en kom uit een achtergrond van oude muziek. Ik speel vijfsnarige fretloze banjo en daar ligt mijn hart, hoewel ik alles waardeer. Nissa's grootste stilistische invloeden zijn blues, jazz en country. Chandra's familie speelt allerlei soorten oude muziek. Ieder van ons brengt deze invloeden naar de tafel en we schrijven allemaal liedjes.

We brengen allemaal liedjes naar de tafel. Op ons tweede album zijn twee van de nummers nummers die ik heb geschreven, maar Nissa neemt de leiding op de ene en Chandra neemt de leiding op de andere. De persoon die het lied schrijft, zingt het lied niet altijd. We zijn er nog niet, maar we hebben het gehad over samenwerken aan schrijven, maar het is iets dat we willen verkennen.

KM: Hoe werkt het proces van liedselectie en ontwikkeling voor jou als band?

JD: We komen samen, we kruipen in elkaar en een van ons zal een lied brengen. De persoon die het nummer heeft gebracht, zal het zingen en sommige nummers vallen gewoon op hun plaats. Nissa bracht bijvoorbeeld Columbus Stockade Blues naar de tafel, dus Chandra en ik begonnen net met haar mee te spelen. Op dat moment viel alles op zijn plaats. De harmonieën vielen op hun plaats en het was gemakkelijk. Sommige nummers zijn gewoon zo. Een van de nummers die ik schreef, Gonna Miss You, was een nummer dat ze meteen konden oppikken en de harmonieën konden vinden toen ik het voor hen zong. We hoefden het nooit te verfijnen, het was in orde.

Er zijn andere nummers waar je echt, echt aan moet werken om de notatie voor harmonieën uit te schrijven. Sommige nummers zijn wat lastiger om de harmonieën te vinden en de instrumentatie uit te werken, maar we kruipen in onze huddle en we werken eraan. Soms moeten we noot voor noot doorlopen om het vast te spijkeren en die mooie plek te vinden. Voor mij is mijn favoriete onderdeel van het hele gebeuren het intense werk dat we soms moeten doen. Het is hard werken, maar we zijn zo blij als we het eindelijk raken.

Als er optredens of opnames zijn, hebben we onze eigen geluidsapparatuur, dus we werken met de microfoons, nemen op en luisteren ernaar omdat het niet altijd is wat we denken dat het is. Het is een leerproces geweest door de opname van onze twee albums.

KM: Vertel me meer over je nieuwste album Star Gaze.

JD: Wat we van ons eerste album hebben geleerd, is dat we dachten dat we klaar waren om de studio in te gaan en dat waren we niet. Ik vermoed dat dat een veelvoorkomende ontdekking is voor bands. Deze keer hebben we de nummers echt veel uitgevoerd voordat we de studio in gingen, dus het was een veel soepelere ervaring deze keer. Toen we echt aan het album werkten, realiseerden we ons dat er nummers waren die meer werk nodig hadden. We zijn begonnen met het werken aan de meest solide nummers en het volgde vanaf daar.

We hebben het geluk in de studio te werken met onze lieve vriendin Liza Holder die een paar uur bij ons woont en een studio in haar huis heeft. Ik ken haar al sinds ze een klein kind was. Zij en Nissa waren opgroeiende vrienden. Het was geweldig om met haar samen te werken. Ze heeft oneindig veel geduld en is erg ondersteunend.

We hadden vier artiesten (Nissa, Sherron Burns, Oriol Dancer en Birgit Lessing) die werkten aan het maken van een 'chanky theater' van het nummer Darlin 'Corey van Star Gaze. Een chagrijnig theater is een twintig meter lange rol papier waarop het verhaal van het lied is geschilderd. De rol is gewikkeld op twee houten deuvels die deel uitmaken van dit theater. Het proscenium voor het theater was gemaakt van een oude metalen koffer met een opening erin om het podium te maken. Het verhaal wordt aangezwengeld op de houten deuvels en het lied wordt gespeeld. Dat is weer een deel van wat er met dit album en dit nummer is gebeurd. Sam, de zoon van Sherron Burns, is net klaar met filmen en heeft een video gemaakt van Darlin 'Corey en het maken van het chagrijnige theater.

KM: Wat is jouw mening over de folk / rootsmuziekscene in Saskatchewan?

JD: Ik kijk op dit moment met name naar enkele van de jonge muzikanten. Ik denk aan het Northern Lights Bluegrass-festival en het Ness Creek Music Festival en hoeveel lokale bands er elk jaar in de line-up staan. Ik heb het gevoel dat het echt sterk is.

Wat ik zie in de scene in Saskatoon, waar ik meer bekend mee ben, waar ik echt warm van word, is de steun die alle muzikanten aan elkaar geven. Er is een gebrek aan concurrentievermogen en een sterke gemeenschap onder muzikanten. Bijna twintig jaar geleden startte mijn dochter een open podium in Saskatoon. Ik denk dat die open podiumscene veel bands de kans heeft gegeven om te beginnen.

KM: Wat zijn je toekomstplannen met Raven She Hollers?

JD: Ik denk dat we gewoon willen blijven spelen, wat het belangrijkste is. We willen blijven opnemen. Zowel Nissa als Chandra hebben banen en gezinnen, dus we hebben het er niet over gehad om op een groot tour-scenario te gaan. We willen gewoon zoveel mogelijk blijven spelen. Op dit moment zijn we niet op zoek naar optredens, ze komen naar ons toe. We spelen op muziekfestivals, koffiehuizen, gemeenschapsevenementen en seniorencentra in de omgeving, wat heel goed is om te doen. Het lijkt erop dat we optredens blijven houden en we praten over wat meer optredens, maar wat er nu voor ons gebeurt, lijkt ons bezig te houden!