Best Korea is een in Montana gevestigd synthwave-duo bestaande uit Ray Jimenez en Dacotah Stordahl die muziek maken die, hoewel geworteld in de basisformule van synthwave-muziek, probeert uit te breiden en nieuwe muziek te creëren die verder gaat dan die formules. Ik sprak met hen over hoe de band bij elkaar kwam, hun aanpak om nieuwe muziek te maken en hun kijk op de richting en toekomst van synthwave-muziek.
Interview met Best Korea
Karl Magi: Hoe kwam Best Korea bij elkaar?
Ray Jimenez: Ik speelde in een band genaamd Sigmund met mijn goede vriend, Spencer, en een andere man, Shane, die ik kende via een gemeenschappelijke vriend. We waren met z'n drieën. Spencer zat op drums en Shane en ik schakelden tussen toetsen, gitaar en bas. Shane haalde uit en begon een andere band zonder het tegen Spencer of mij te zeggen. Hij gebruikte uiteindelijk een aantal nummers die we hadden geschreven, dus ik had zoiets van: "Oh dit is niet goed!" Ik sprak met mijn vriend Charlie over het vinden van een nieuw bandlid. Charlie is slechts een van die jongens die letterlijk iedereen in de muziekgemeenschap kent. Hij zei: "Ik ken een man!" Ik dacht dat ik zou zien hoe het ging en hij stelde me voor aan Dacotah. Uiteindelijk werkten we samen als Sigmund.
Op een gegeven moment besloot Spencer dat hij predikant wilde worden en vertrok om naar het seminarie te gaan. We hadden zoiets van: "Nou, we hebben pech omdat we geen drummer hebben!" We waren Best Korea oorspronkelijk begonnen als een grapproject, toen Spencer de stad uit was en kleine shows en feesten speelde. We sleurden gewoon een stel synths en drummachines naar binnen en maakten een uur lang een show. We namen het aanvankelijk niet serieus, maar mensen vonden het uiteindelijk erg leuk. Het is net begonnen en dat is waar we zijn.
KM: Hoe zijn jullie allebei geïnteresseerd geraakt in synthwave / retrowave-muziek?
Dacotah Stordahl: Ik was degene die Ray er waarschijnlijk in heeft gekregen. Ik draaide hem op Carpenter Brut en dat soort dingen.
RJ: Ja! Ik had altijd al van synthmuziek gehouden. Ik was super in synth-rock zoals Muse's Black Holes and Revelations, Shiny Toy Guns ' Season of Poison en meer indie-dingen zoals Phoenix en White Lies. Het was ook een beetje raar omdat veel van de metalen dingen waar ik naar luisterde synthesizerelementen begonnen op te nemen. Ik kreeg ook te maken met willekeurige dingen die vrienden uit Seattle me zouden sturen.
DS: Het klikte met jou rond de tijd dat het met alle metalheads klikte, denk ik. Om welke reden dan ook, metalheads lijken een collectieve connectie te hebben met synthwave die ze niet hebben met andere stijlen van elektronische muziek.
RJ: Ik ging van synthpop naar luisteren naar Gunship, Carpenter Brut en Vangelis ' Blade Runner- soundtrack. Hoe meer ik erin ging, hoe meer ik me realiseerde dat ik het echt leuk vond. Ik ben opgegroeid met het luisteren naar een aantal klassieke dingen uit de jaren 80. Mijn vader hield van Toto, dus ik hoorde coole dingen zoals de CS-80 synth-solo's. Ik kreeg dingen als Depeche Mode en New Order op de universiteit.
KM: Wie zijn enkele van de artiesten die invloed op je hebben gehad?
DS: Een groot deel van mijn inspiratie komt van de artiesten eind jaren '80 tot begin jaren '90 die het synthpop-genre gebruikten en er echt sonisch mee experimenteerden. Depeche Mode is waarschijnlijk mijn favoriete band en ik werd ook enorm geïnspireerd om in synthese te komen door de werken van Vince Clarke (Erasure, Yazoo, enz .;). Ik put ook zeker een beetje uit industriële dingen - dingen zoals KMFDM en Front Line Assembly, en zelfs een klein beetje van de geluiden van vroege Nine Inch Nails ..
RJ: Veel van mijn invloeden komen van rock uit de jaren 80. Ik ben ook echt in veel indierock terechtgekomen.
DS: Ik denk dat je achtergrond meer metal is en mijn achtergrond meer elektronisch. * Lacht *
RJ: Ja, hij is meer elektronisch, ik ben meer metal / indie. Halverwege 2010 kwam ik in bands als Moderat, Future Islands en Strange Talk. Toen ik eenmaal in synthwave en Outrun was, waren het mensen zoals Carpenter Brut, Gunship, the Midnight, Ollie Wride en FM-84. Veel mensen praten over het schrijven van synthwave / Outrun als een soort nostalgie uit de jaren 80.
DS: Ik weet het niet, ik heb het gevoel dat het niet per se een nostalgie is voor de jaren '80 zelf, maar meer als een nostalgie voor een futuristische visie uit de jaren 80. Niets in de synthwave-esthetiek is bijzonder relevant voor hoe de jaren tachtig waren - het zet meer door in de spirituele voetsporen van Blade Runn er en Miami Vice .
RJ: Veel mensen putten uit die nostalgie, waar ik denk dat ik meer inspiratie put uit moderne synthwave.
KM: Vertel me over het creatieve proces en hoe het voor jullie beiden werkt?
DS: Ray heeft de neiging om veel individuele riffs te schrijven en meer met synthesizers te spelen. Hij is beter met muziektheorie dan ik en ik ben beter in geluidsontwerp. Wat ik meestal zou doen, is een basistraject schrijven en de structuur uitwerken. Ray zou binnenkomen en andere onderdelen voorstellen.
RJ: Ik ben een beetje verdwenen en nu we terug zijn en samenwerken, is het een beter proces. Onze gezamenlijke dingen zijn enkele van onze sterkste dingen. Er staat één nummer op ons aankomende album waar we ruzie maakten over een heel specifieke drumvulling.
DS: Er is een drumfill van 30 seconden die naar het einde van een nummer leidt. Ik zweer bij God dat we daar vier uur hebben gezeten en ruzie hebben gemaakt over hoe het zou werken.
RJ: Als we het eenmaal af hebben, denk ik dat het een van de sterkste crescendo's is van elk nummer dat we hebben geschreven. Als ik componeer, hangt het af van mijn humeur en wat er in mijn leven gebeurt. Ik zit gewoon bij een synth, speel een riff en besluit dat ik het leuk vind hoe donker het is of dat ik de melodie leuk vind. Ik zal het aan Dac laten zien en hij zal een baslijn en wat drums eronder gooien en we zullen er gewoon op voortbouwen.
KM: Vertel me meer over je aanstaande albumrelease?
RJ: Het album zelf is klaar wat betreft compositie. Het heet Binary Ghosts, wat een soort cyberpunk-achtig idee is, ook al zou ik het geen cyberpunk-album noemen. We houden echt van de titel en het idee om verdwaald te raken in de digitale wereld en hoe deze van toepassing is op het leven en relaties.
DS: We zijn net klaar met het afmixen en de laatste aanpassingen aan de nummers. We hebben er net een paar weken geleden de eerste single van uitgebracht.
RJ: Iron Lung is de eerste single. Ik wil wat zang opnieuw opnemen voor onze volgende en hopelijk die in februari uitbrengen. Als ik een spoiler kan laten vallen, hebben we misschien wat coole saxofoon op het album. We hebben echt een geweldige sax solo opgenomen voor een specifiek nummer en het is super goed gelukt.
KM: Wat zijn uw plannen voor toekomstige projecten met Best Korea?
RJ: Het volgende album wordt zeker donkerder. Ik probeer niet te schuwen om over mijn depressie en angststoornis te praten, omdat het een groot deel is van wie ik ben. Ik ben daar graag open over en ik heb het gevoel dat dat mijn schrijven gewoon naar donkere plekken brengt. Ik ben dol op donkere synthwave en het zou gaaf zijn om daarmee te experimenteren.
DS: Binaire geesten is muzikaal redelijk optimistisch, maar tekstueel niet.
RJ: Tekstueel is het erg ellendig.
DS: Ik denk echter dat het echt gaaf is om onze donkere kanten te verkennen.
RJ: We hebben al twee of drie contouren. We hebben al een paar nummers, eentje die grotendeels is uitgewerkt. Het is grappig, we zijn nog niet eens klaar met het huidige album en ik heb al het gevoel dat ik meer moet schrijven.
KM: Wat vind je van de toestand van je lokale synthwave-scene en meer in het algemeen van de synthwave-scene in Amerika?
RJ: Magic Sword kwam door en we hadden het geluk om ze te ontmoeten en een show met ze te spelen. Het was waarschijnlijk de beste opkomst die we ooit hebben gehad. Het was waarschijnlijk de grootste opkomst die Bozeman had voor een elektronische muziekshow. Het was gaaf om te zien hoe mensen met die muziek bezig waren. De enige elektronische muziekscene die we hier het langst hadden, was de meer psychedelische rave-scene, dus het is zeker leuk om te zien dat het een beetje lokaal vertakt.
Ik denk dat de (synthwave-scene) in de VS zeker aan het toenemen is. Ik ben een behoorlijk grote tattoo-persoon en er zijn een paar artiesten in de stad waar ik graag naar toe ga. Een van hen plaatste een foto van de tatoeage van dit meisje op Instagram. Het blijkt dat ze van synthwave houdt en dat ze van Bozeman komt. Ze ging naar New York om het middernachtspel te zien. Ik realiseerde me dat ze bekend was en dat ze het Best Korea-account had gevolgd! Het is super gaaf om te zien dat de scène zo begint te stijgen.
DS: Wat ik nieuwsgierig ben om de komende jaren te zien, is hoe het zich zal vertakken. Iets dat me op dit moment een beetje stoort aan veel synthwave en outrun, is dat, buiten de grotere groepen, veel synthwave-acts de neiging hebben iets meer naar de ... formule te neigen? Homogeen? Ik weet het niet. Het voelt alsof veel opkomende producers in de val trappen van allemaal die proberen te klinken als de jongens die het geluid pionierden. Ik begrijp waarom, maar tegelijkertijd zou ik graag zien dat meer mensen het geluid naar voren schuiven en een beetje experimenteren. Ik heb het gevoel dat er zoveel potentieel wacht onder de oppervlakte, vooral omdat de esthetiek van synthwave / Outrun nu meer in de mainstream begint uit te breken.
We zien al dat dit begint te gebeuren met zaken als het nieuwe Muse-album. Het is een soort van zeer verwaterde kijk op de esthetiek, maar ik denk dat het gebeurt omdat de industrie in het algemeen beseft hoeveel dat tijdperk op dit moment resoneert met mensen.
RJ: Eigenlijk was een ding dat me echt in synthwave bracht, Disasterpeace's score voor It Follows . Het is niet echt een synthwave-score, maar het is een geweldige synth-score. Je hoort meer synthwave in dat spul. Er is ook de soundtrack van Stranger Things . Kyle Dixon en Michael Stein hebben geweldig werk geleverd met die soundtrack.
DS: Ik denk dat er momenteel een enorme culturele heropleving van de jaren 80 plaatsvindt, vooral onder de jongere millenials die in die periode niet eens volwassen zijn geworden, waardoor ik me afvraag waarom zoveel artiesten, denk ik, het veilig spelen om meer van hun eigen flair en levenservaring in de muziek te brengen.
RJ: Ik denk dat mensen zich om de een of andere reden tegen die verandering verzetten.
DS: Het komt waarschijnlijk omdat het zo zwaar geworteld is in nostalgie.
RJ: De reactie op het nieuwe album van Carpenter Brut is daar een goed voorbeeld van. We houden van leren tanden ! Ik heb het op vinyl. Ik ga op Reddit en mensen zullen zeggen dat het niet de oude Carpenter Brut is. Dat is goed! Kunstenaars moeten vertakken.
KM: Hoe gaat u elk uw creatieve batterijen opladen?
DS: Ik denk dat jij en ik heel verschillende processen hebben.
RJ: Ik weet niet of ik ooit hard moet opladen. Soms neem ik een week weg. Er zit altijd iets in mijn hoofd dat er doorheen rent. Als ik echt een pauze nodig heb, ben ik pas echt begonnen met hardlopen. Ik luister naar veel death metal, black metal en metalcore als ik ren, dus ik zal rennen en nadenken over de grooves die ik hoor om erachter te komen hoe ze met een synthesizer kunnen werken. Ik breng tijd buitenshuis door, met vrienden of gewoon een typische twintiger en speel wat videogames.
DS: Voor mij is schrijven nooit iets waarvan ik het gevoel heb dat ik een pauze nodig heb om te decomprimeren of zoiets. We zouden dingen schrijven terwijl we toch ontspanden. * Lacht * Ik denk dat de enige keer dat ik echt het gevoel heb dat ik moet worden opgeladen, nadat ik te lang achter de computer heb gezeten, technische dingen heb gedaan zoals het mixen en masteren van tracks voor release of het voorbereiden van liveshows. Dat spul vergt meer bewuste gedachten en energie, en is veel uitputtender. Ik neem zeker een week of zo een pauze van muziek na een grote show of nadat we iets hebben uitgebracht.
RJ: Wat het creëren betreft, ik denk dat het altijd gebeurt. Als artiesten houdt dat soort expressie niet op.
