Raydar (Lawrence King) is een Canadese synthwave-artiest die muziek maakt die is beïnvloed door zijn nostalgie naar films uit de jaren 80 en die geïnteresseerd is in het maken van muziek die trouw is aan zijn persoonlijke kijk op elektronische muziek. Ik sprak met hem over hoe hij is begonnen, zijn bronnen van creatieve inspiratie en hoe hij nieuwe muziek maakt.
Karl Magi: Hoe ben je in het begin geïnteresseerd geraakt in het maken van muziek?
Lawrence King: Ik schreef muziek en speelde de hele middelbare school in bands. Ik was tot het einde van de middelbare school nooit geïnteresseerd in elektronische muziek. Ik volgde lessen in gemengde media en ze lieten ons basissoftware voor muziekproductie zien, zoals FL Studio en Logic. We leerden bands opnemen en zo ben ik begonnen met elektronische muziek. Ik kwam in Deadmau5, maar ik had geen idee hoe elektronische muziek werd geproduceerd of gemaakt.
Mijn vriend had een gekraakte versie van FL Studio die hij op mijn gezinscomputer plaatste. Ik heb er gewoon aan gesleuteld, gekke kleine liedjes gemaakt en uiteindelijk kocht ik Logic en toen begonnen de Raydar-dingen te gebeuren.
KM: Wat trok je ertoe om retrowave- / synthwave-muziek te maken?
LK: Het komt uit liefde voor films uit de jaren 80 omdat ik echt van nostalgie hou. Het hele idee achter Evil Squad was een eerbetoon aan retro-horrorfilms. Ik werd echt geïnspireerd door John Carpenter. Eigenlijk was het Lazerhawks album Skull and Shark dat voor mij een behoorlijk grote inspiratiebron was.
Ik kende NewRetroWave lange tijd niet, ook al heb ik veel van die muziekstijl geluisterd. Ik bezocht hun website omdat ik mijn muziek probeerde te verzenden naar labels. Ik heb muziek van toen ik op de middelbare school zat bij een in Toronto gevestigd label genaamd Bug Eyed Records. Het is nooit echt ergens heen gegaan, maar er waren een paar singles en een EP die ik met hen had uitgebracht. Dat waren mijn eerste ervaringen met een soort label.
NewRetroWave leek gewoon toegankelijker, dus ik probeerde een retro klinkend nummer te maken, ook al hield ik niet zo van dat geluid als nu, maar ze vonden het leuk en vroegen of ik meer muziek had. Ik werkte aan die eerste Evil Squad EP, dus ik stuurde het naar hen toe en ze vonden het leuk en plaatsten het op hun YouTube-kanaal. Sindsdien heb ik een redelijk goede relatie met NewRetroWave.
KM: praat over enkele van de thema's en ideeën die je in je muziek verkent.
LK: Op mijn eerste volledige album op NewRetroWave probeerde ik een geluid te creëren dat iets meer trouw was aan wat ik oorspronkelijk had willen maken met elektronische muziek, terwijl de eerste Evil Squad EP mijn poging was om echt op de neus te zijn met die synthwave-stijl. Nu ik mijn voet tussen de deur had, wilde ik nemen wat ik daarvan had geleerd en iets toegankelijker maken, niet alleen een donkere, zware synthwave. Ik zie mezelf altijd als de minst synthwave-y synthwave-artiest.
Met dat album probeerde ik een beetje zacht te beginnen en het wordt een beetje zwaar in het midden met nummers als Beatdown en Cut Lip en dan plateert het weer in iets milder. Ik probeer mijn albums als een verhaal te bekijken. Ik probeer me voor te stellen hoe een vreemde van mijn muziek ernaar zou willen luisteren en zo stel ik de albums samen. Het komt zelden voor dat ik gewoon een offshot heb op een willekeurig nummer en dat ophangen. Ik probeer mijn spullen methodisch in te pakken.
Ik werk aan een tweede volledig album dat ik niet aan NewRetroWave heb gepresenteerd. Ik heb er wel een verhaal voor in gedachten. Het is een beetje een romantisch coming of age-verhaal.
KM: Hoe werkt het proces van het maken van nieuwe muziek voor jou?
LK: Het begint nooit echt met een idee vooraf. Vaak begint het met het openen van een project, misschien wat drums neerleggen en sleutelen aan een synthesizer. Ik raak heel snel uitgeput en sluit het project af. Vaak gebeurt het gewoon door te sleutelen en iets te vinden dat ik leuk vind aan waar ik aan heb gewerkt en het net op te bouwen. Ik kan secties van een nummer in verschillende arrangementen opbouwen of misschien drie verschillende nummers in één project bouwen en ze misschien heel ver uit elkaar plaatsen in de tijdlijn. Ik zal zien wat ik leuk vind aan elk van die dingen en ze misschien samen opnemen. Het is altijd een ander proces.
Op het nieuwe album waar ik aan werk, staat bijvoorbeeld een nummer dat is geïnspireerd op de Black Mirror-aflevering genaamd San Junipero . Het is een heel melancholiek, somber nummer. Ik haal gewoon inspiratie uit zoveel verschillende plaatsen. In dat geval was het de esthetiek van de aflevering die me inspireerde. In andere gevallen besluit ik misschien dat ik een heel zwaar nummer wil maken of dat ik met een synthetisch hoorngeluid of elektronische piano speel om iets cools te verzinnen.
KM: Wat is uw mening over elektronische muziek in het algemeen en synthwave-muziek in het bijzonder?
LK: Ik ben niet echt de grootste fan van elektronische muziek in het algemeen, vooral niet voor iemand die het maakt. Ik ben helemaal niet echt in die scène geweest. Wat ik leuk vind aan elektronische muziek en wat me inspireerde om het te creëren, waren acts als Deadmau5, Justice en Daft Punk vanwege de innovatie die ze naar hun liveshows brachten en de manier waarop ze werken. Het was geweldig om Deadmau5 live streaming te kunnen zien omdat er geen mysterie was. Hij probeerde die muren rond de muziek naar beneden te halen.
De elektronische muziekscene is voor mij moeilijk te navigeren. Het geldt vooral voor iemand die in bands speelt. Ik kom uit een meer punk rock-achtergrond, dus als het gaat om het krijgen van optredens, is het moeilijk om dat te proberen te benaderen als een elektronische muzikant in plaats van als een band. Iedereen denkt gewoon dat je een DJ bent en het is totaal anders.
Voor zover synthwave daarin past, heb ik meer succes gehad met het zelf doen van elektronische muziek dan met het doen van mijn banddingen, maar ik voel me echt geïsoleerd omdat ik het moeilijk heb om me onder te dompelen in die scène op dezelfde manier als ik zou doen met een band. Zelfs nu moet ik nog echt een synthwave-gemeenschap vinden in Toronto. Het is daar en ik moet het gaan zoeken, maar veel spreekt me gewoon niet echt aan.
KM: Wat zijn je huidige projecten en wat heb je voor ogen voor de toekomst?
LK: Ik bereid me voor op een album van volledige lengte dat meer in de lijn ligt van Neon Graffiti . Ik heb ongeveer de helft in demo-vorm gedaan, maar wat ik met dit album wilde doen, was een echt retro-album maken. Ik bedoel niet alleen retro in de zin dat het klinkt alsof het uit de jaren 80 had kunnen komen. Ik wilde een album maken waar alle stengels en tracks worden overgezet naar analoge opnametape. Het zou een lang proces zijn, maar daar werk ik naartoe. Ik maak het allemaal klaar en er is een studio waar ik eerder met mijn band heb opgenomen. De producer daar doet veel analoge dingen, dus ik heb met hem gepraat en misschien ga ik daar in de toekomst nog een keer heen om alles op analoge tape op te nemen. Ik denk dat het best netjes zou zijn. Het zou zijn alsof je op een bepaalde manier achteruit werkt. Het gaat over experimenteren. Het zou interessant zijn om het album te maken met alle geavanceerde tools die ik tot mijn beschikking heb en dan terug te gaan naar tape.
KM: Hoe laad je je creatieve batterijen op?
LK: Soms is het moeilijk. Het is gewoon iets waar je mee te maken hebt. Ik heb nu ongeveer een maand niet op een solide manier aan Raydar-dingen gewerkt. Ik heb andere dingen gedaan, maar het komt en gaat. Er zijn dagen dat ik tracks aan het maken ben tot een punt waarop ik het idee binnen een paar dagen overbreng. Er zijn andere dagen dat ik zal werken aan nummers die ik jaren geleden ben begonnen, zelfs voordat Neon Graffiti uitkwam. Soms word je geraakt door golven van creativiteit en soms open je een project, luister je er een keer naar en sluit je het weer.
