Simon Jones is een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde synthwave-producent. De muziek die hij maakt zit vol "grit, distortion en spanning" en hij zegt dat het moet rocken. In een Skype-interview bespraken we zijn muzikale oorsprongsverhaal, zijn benadering van het maken van muziek en zijn nieuwste projecten.
Karl Magi: Hoe ben je voor het eerst begonnen met muziek maken?
Simon Jones: Ik begon begin jaren '90 met het maken van mijn eigen muziek. Het was rond '92 of '93 op de Commodore Amiga. Het begon toen ik naar muziek van videogames voor de Amiga luisterde. Het waren jongens als Alistair Brimble en Chris Huelsbeck die fantastische muziek maakten voor die games. Vaak speelde ik de spellen alleen maar om naar de muziek te luisteren en toen gaf iemand me een floppy disk met deze OctaMED-trackersoftware erop. Ik had geen MIDI-toetsenbord en geen goede luidsprekers, maar ik dook er gewoon in.
Het mooie van de trackersoftware is dat je met alle muziek in de demoscene de muzieknoten op het scherm kon zien rollen, dus dat was een opleiding voor mij. Ik keek hoe die jongens werkten en wat ze deden. Ik speelde gewoon de noten op een QWERTY-toetsenbord. Ik kan me nog herinneren waar de aantekeningen zijn. Zo kwam ik in de muziek terecht.
KM: Wat waren de elementen die je ertoe brachten synthwave-muziek te maken?
SJ: Ik hou van synthmuziek. Ik ben opgegroeid met Jean Michel Jarre en al die dingen uit de jaren '70 en vroege jaren '80. Voor mij was de synthesizer altijd de wraak van de nerds. Het doet me denken aan het oude thema van The Kids From "Fame". Het begint met de nerd die een synthesizer speelt en dan doet iedereen mee en staan ze allemaal op straat te dansen in het verkeer. Ik wilde die man zijn met de synthesizer, die de hele menigte controleerde.
De muziek uit de oude Dr. Who-serie ook. Er werkten een aantal jongens bij de BBC die zichzelf de Radiophonics Workshop noemden. Ze maakten alle geluidseffecten en muziek voor alle tv-shows. Ik keek naar een documentaire over die jongens toen ik ongeveer 10 jaar oud was en ik wist dat dit was wat ik wilde doen. Ik wilde een van die langharige freaky jongens zijn die al deze vreemde geluiden creëerden met al deze technologie. Het was toen spannend en het boeit me nog steeds. Er is iets anders aan de hand met die synth-geluiden die me raken.
KM: Wie zijn de artiesten waar je inspiratie uit haalt?
SJ: Ik ging door een rock- en metalfase zoals de meeste mensen doen. Ik heb jarenlang niet naar andere muziek geluisterd. De twee albums die me het meest beïnvloedden toen ik begon met het schrijven van muziek waren Downward Spiral van Nine Inch Nails en Sixteen Stone van Bush. Voor mij moet de muziek rocken. Er zijn mensen die absoluut prachtige muziek maken met synthesizers, maar ik heb die grit, die vervorming en die opwinding nodig. Ik hou van grote drumvullingen en bijna riff-achtige dingen. Het moet rocken en het moet je in je gezicht slaan, dus alles van Metallica tot Tool tot Orb en Dead Can Dance. Alles wat organisch en korrelig is, wordt beïnvloed door mij. Muzikaal gezien is Jean Michel Jarre de maestro voor mij. De emoties die hij kan oproepen, zijn krankzinnig. De muziek voert je echt ergens anders heen.
KM: Vertel me meer over hoe je nieuwe muziek maakt.
SJ: Ik ga letterlijk met een toetsenbord voor de laptop zitten en blijf daar totdat er iets verschijnt dat me opwindt. Het moet me opwinden, want als ik er niet enthousiast over ben, zal niemand anders dat ook zijn. Ik ben wispelturig, ik zal uitstellen en ik verveel me heel snel, dus als het niet werkt, schrap ik het en ga ik verder met iets anders. Zodra ik die eerste vonk heb, zal ik het nemen en er zo ver mogelijk mee gaan.
KM: Vertel me eerst over Underwerld en vervolgens over je lopende Destroy All Robots- project.
SJ: Als iemand zich in een slechte situatie bevindt of het moeilijk heeft, bevindt hij zich in de onderwereld. Underwerld is de soundtrack die je zal oppeppen en je zal ontslaan om daar weg te komen. Ik wilde alles dat gewoon vol was, ballen eruit, van begin tot eind in je gezicht. Het maakt niet uit waar je naar dat album gaat, het zal veel energie en in je gezicht zijn.
Destroy All Robots is iets dat ik al heel lang wilde doen. Ik wilde gesproken woord samen met muziek gebruiken. De reden dat ik het tot nu toe niet heb gedaan, is omdat zoveel mensen zeiden dat ze het niet leuk vonden om verhalen met muziek te horen. Mensen houden ervan of ze haten het. Het idee ervan maakte me enthousiast en daarom besloot ik het te doen. Ik had dit idee voor een soundtrack die het verhaal vertelt van de toekomstige oorlog tussen de robots en de mensen waarvan we allemaal weten dat die eraan komt!
Ik ben begonnen met het idee om een trilogie te maken zodat het niet zo lang duurt, maar dat is niet zo goed gelukt. Ik begon de muziek te schrijven en toen vond ik online een stemacteur. Hij is een ongelooflijk getalenteerde man genaamd Tim Wells, een echte Shakespeare-acteur. Ik schreef wat dingen uit en stuurde het naar hem en de man heeft het net gepakt, dus ik dacht dat dit echt heel goed zou kunnen zijn. Het was zo goed, de manier waarop hij het las en de manier waarop hij verschillende woorden benadrukte, had een echt gevoel van plezier. Een groot voordeel van de synthwave-scene is dat mensen de dingen niet te serieus nemen. Ik hield van wat hij deed en ik dacht: "Ik moet dit nu echt doen!"
Ik ben halverwege dat project. Het duurt langer dan ik dacht dat het zou duren, omdat ik echt wil dat de muziek ook zelfstandig werkt. Ik ben van plan het met en zonder vertelling uit te brengen, zodat mensen kunnen beslissen wat ze willen. De dialoog moet precies goed zijn, niet te veel en niet te weinig, dus het kan met de muziek werken. Het is het meest opgewonden over een muziekproject dat ik in lange tijd heb meegemaakt!
Ik blijf gewoon muziek maken die me interesseert en boeit. De ondersteuning van de synthwave-community waarmee mensen de muziek kunnen maken die ze willen maken, is fantastisch. Ik heb een soort feedbacklus van mensen nodig. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik dit alleen doe. Het moet voor iemand zijn om naar te luisteren.
KM: Geef me je mening over de synthwave-gemeenschap?
SJ: Ik besefte pas een paar maanden geleden dat de gemeenschap bestond, toen ik er net op Twitter op sprong. Oorspronkelijk koos ik voor een heel cynische benadering van Twitter omdat ik gewoon niet van sociale media hou. Al snel realiseerde ik me: 'Oh wacht eens even! Dit is een hele coole community van mensen! ”
Ze waren echt ondersteunend, luisterden naar mijn spullen en herhaal dingen en ik heb de afgelopen maanden een aantal fantastische artiesten gevonden. De kwaliteit van muziek en de kwaliteit van productie is waanzinnig. Het heeft me harder laten werken omdat ik me niet realiseerde dat de kwaliteit zo goed was als het is. Ik kan niet genoeg goede dingen zeggen over de gemeenschap. Het is een groep interessante mensen die interessante muziek maken.
KM: Wat doe je om je creatieve batterijen op te laden?
SJ: Kamperen! Ik moet dat een paar keer per jaar doen, anders verlies ik de plot echt. Ik vind het heerlijk om onder de sterren te zijn met goede muziek en een goed boek. Zelfs een paar nachten daarbuiten en ik heb het gevoel dat ik een week weg ben. Ik neem mijn notitieboekje en schrijf omdat het daarboven, onder de sterren met een heldere kop, zo veel gemakkelijker gaat.
