David Peacock is componist en arrangeur met een breed scala aan muzikale interesses en talenten. Hij studeerde aan het Berklee College of Music en werkte samen met een breed scala aan artiesten, waaronder Austin Wintory, Disasterpeace en Tina Guo, samen met pianist Agustine Mayuga Gonzalez en het Videri String Quartet.
Ik sprak met hem over zijn liefde voor videogamemuziek, zijn creatieve proces en hoe hij zijn creatieve batterijen oplaadt.
Interview met David Peacock
Karl Magi: Wat bracht je voor het eerst in de richting van muziek maken?
David Peacock: Ik was ongeveer vier jaar oud en ik dacht dat het best interessant zou zijn om mezelf piano te leren, dus heb ik dat gedurende mijn hele jeugd behoorlijk nagestreefd. Een groot deel van mijn leren spelen van instrumenten was op het gehoor spelen, dus ik pakte tonnen deuntjes van videogames die ik wilde leren. Omdat ik steeds meer opties kreeg wat betreft mijn output, zoals het deelnemen aan schoolorkesten, mocht ik die creaties delen met andere muzikanten.
KM: Hoe pak je de compositie en opstelling aan?
DP: Ik denk niet dat er één specifieke aanpak voor mij is. Het gaat erom de dingen zo goed mogelijk te verfijnen totdat het klinkt als waar je op hoopte, het los te laten en ermee klaar te zijn.
In één opzicht is het heel fijn dat er geen vaste routine is waarbij alles repetitief aanvoelt. Aan de andere kant is het eng, want wie weet of je het doel bereikt dat je wilt, of het merk waar iedereen waarmee je werkt naar op zoek is.
Ik benader arrangement met hetzelfde soort technieken als compositie. Met een regeling, naarmate mijn ervaring is gegroeid, ben ik er zeker van dat ik iets heb bij te dragen en dat ik niet herprofileer of iets teveel verander buiten het herkenningspunt. Het loopt die lijn terwijl het er ook echt leuk mee is en er enthousiast over kan worden.
Ik stel me graag iemand voor die de in-game versie van een nummer duizend keer heeft gehoord en mijn arrangement heeft gehoord en er enthousiast over is. Wat voor mij opwindend is, zal hopelijk ook voor hen opwindend zijn.
KM: Vertel eens over enkele van de projecten waar je bijzonder trots op bent geweest?
DP: Ik ben altijd blij om samen te werken met andere muzikanten. Ik heb een geweldige relatie en samenwerking met een pianiste genaamd Augustine Mayuga Gonzales. We hebben aan een aantal projecten samengewerkt en hij is een van mijn partners en pianisten om mee samen te werken. We werkten samen aan Undertale Piano Collections Volume 1 & 2 en Disasters for Piano, een samenwerking met Disasterpeace. Ik heb ook met veel plezier met het Videri String Quartet gewerkt. We werken samen sinds hun eerste album.
Wat projecten betreft, elk soort mijlpaalprojecten waar ik een gevoel van angst voelde, waar het iets nieuws was dat ik bang was om te doen of niet in het openbaar had gedaan. Ik heb een paar grotere projecten mogen doen waar ik enthousiast over was omdat het een kans was om te laten zien wat ik aan het doen was. Ik hou van elke gelegenheid of excuus om onderzoek te doen en mezelf onder te dompelen in iets nieuws en iets in mezelf naar voren te brengen waar anderen van kunnen genieten.
KM: Wie zijn enkele van de componisten die je hebben geïnspireerd?
DP: Ik herinner me dat ik specifiek opgroeide op de muziek van Yasunori Mitsuda. Zoals veel mensen was Chrono Trigger een van mijn favoriete spellen en daarna bleef ik zijn muzikale reis volgen. Ik merkte dat hij veel experimenteerde en graag wereldmuziek en andere instrumentale stijlen onderzocht en deze in zijn muzikale leven verwerkte. Ik volgde zijn blogs en zijn werk de hele kindertijd.
Buiten hem hield ik van veel van de grootheden in het JRPG-tijdperk zoals Hitoshi Sakimoto, Masashi Hamauzu en Nobuo Uematsu. Ik hield ook van de orkestrale arrangementen van Shiro Hamaguchi voor de Final Fantasy-franchise in de vorm van de Reunion-tracks, of zijn arrangementen voor Final Fantasy VIII Piano Collections.
Momenteel zijn veel van de mensen met wie ik werk ongelooflijk invloedrijk. Zelfs als het niet specifiek in de aantekeningen staat die ze opschrijven, kan het de aanpak en mentaliteit zijn die ze in hun leven en hun carrière hebben. Ik wil weten wat hen in staat heeft gesteld hun gezond verstand te behouden, door te gaan en te genieten van het leven en te doen wat ze doen.
KM: Waar denk je dat videogamemuziek past in de wereld van hedendaagse muziek?
DP: Ik denk dat het op zijn eigen rare plek past. Het ontwikkelt en groeit nog steeds. Het is nog steeds niet het coolste om naar soundtracks van videogames te luisteren, maar ik herinner me dat je als jong kind een ouderlijk figuur moest smeken om hun eBay-account te lenen, zodat je online een Japanse soundtrack kon kopen en je vingers kon kruisen die je niet hebt gedaan koop een illegale cd. Nu kunt u soundtracks rechtstreeks vanaf digitale etalages downloaden. Dat soort vorderingen vertellen de tijd. Er zijn duidelijk mensen die luisteren en opletten. Bedrijven en groepen zoals Materia Collective proberen dingen officieel in licentie te geven, dingen goed gedaan te krijgen en de componisten hun geld te geven.
KM: Waar wil je je carrière in de muziek naartoe brengen?
DP: Ik wil de kansen die ik heb gekregen blijven verdienen. Ik wil blijven werken samen met andere mensen die met mij willen werken. Ik wil onvoorbereid blijven en een beetje bang zijn voor de dingen waar ik in spring. Ik ben nog niet echt gestopt met leren en hoop dat ik dat blijf doen. Ik benader dit als een sprint, niet als een marathon, zoals ze zeggen. Het doel is om de vaart erin te houden en mijn netwerk verder te ontwikkelen.
KM: Afgezien van videogamemuziek, wat voor andere projecten zou je willen doen?
DP: Ik heb samengewerkt met getalenteerde filmmakers en regisseurs. Ik zou graag meer van dat werk doen. Daar zijn altijd mogelijkheden voor. Ik hou van het idee om mezelf muzikaal te kunnen uitdrukken zonder een doel te hebben, dus ik hou van het idee om muziek te maken alleen maar om muziek te maken. Ik hou van beeldende kunst als een passie en ik heb waardering voor dat soort dingen. Ik ben behoorlijk overweldigd door de opties van wat ik kan doen, wat zowel geweldig als verschrikkelijk is, omdat ik me dan nooit op één ding concentreer, maar het houdt me aan het denken over wat ik allemaal kan doen.
KM: Hoe laad je je creatieve batterijen op?
DP: Ik probeer in orde te zijn door gewoon te ontspannen en vrij te nemen. Ik ben vrij nieuw voor de freelance-mentaliteit, dus het zit nog steeds bij me dat als ik niet werk, ik zink, wat niet noodzakelijk waar is. Ik probeer ja te zeggen voor elke keer dat ik zeg "nee, ik kan niet uitgaan" of "ik kan dat niet doen". Ik geef mezelf gewoon de ruimte om gewoon te genieten van zaken als films zien, spelletjes spelen en behouden waar ik gepassioneerd over ben. Ik heb het gevoel dat het een deel van het werk is om op de hoogte te blijven van wat er om je heen gebeurt in jouw vakgebied, in welke vorm dan ook.
