Rylos Running's nieuwe EP From Stardust to Dust heeft momenten van gloeiend licht en periodes van duisternis die de luisteraar meenemen op een reis door de galactische ruimte en ook door menselijke emotie die het hele spectrum van hoop naar angst leidt. De manier waarop de helderheid en de schaduwen op deze EP op elkaar inwerken, helpt hem vorm te geven en hield me zeker geïnteresseerd terwijl ik ernaar luisterde.
Mijn eerste indruk van From Stardust to Dust is hoe het een ruim doek kan bieden voor de geluiden die er doorheen zijn gegaan. Alles had ruimte om te spelen en die openheid veroorzaakte een gevoel van beweging door het universum terwijl het sterrenlicht van de synths en de duisternis van de basklanken met elkaar verweven waren boven op de enorme uitgestrektheid die eronder zweefde.
Zoals ik eerder al zei, is dit een opname van contrasten. Soms zijn er hoekige, korrelige synth-geluiden die in de tracks snijden en op andere momenten is er een echt gevoel van sprankelende gloed die flikkert uit hogere, kronkelende en belachtige synths. Eronder zit een laag basgeluid en de ritmes zijn interessant en gevarieerd. Rylos Running weet ook hoe hij pauzes in de muziek kan gebruiken om vloeiende, afdrijvende momenten te produceren die de luisteraar de kans geven om te pauzeren en zichzelf te verzamelen.
Ik wil ook praten over de tekst en het zingen van Rylos Running on From Stardust to Dust . De nummers op deze EP zijn allemaal goed geschreven en boeiend. Ze hebben interessante thema's en een aantal zeer mooi vormgegeven beelden en Rylos Running's zang is duidelijk en levert de emotionele inhoud van de muziek goed op. Het gebruik van vocoder is iets dat ik niet altijd leuk vind, maar hier was het redelijk terughoudend, dus ik kon de opname zeker aan.
Nu zal ik de tracks van deze EP doornemen en de muzikale elementen bespreken, samen met de songteksten van de nummers, en praten over wat ik interessant vond in hen.
'Blackholes and Silhouettes' begint met een vloeiende stroom van verlengde en stijgende synth-akkoorden. Er is iets sereens en delicaats als de track opent met sprankelende flikkeringen van synth en een diepe baspuls. De stem van Rylos Running breekt in de muziek en neemt de kloppende beat over. De track wordt snel energieker en voortstuwend. Dat gevoel van gelaagde sonische rijkdom gaat door terwijl het nummer begint te sluiten.
De teksten bevatten een aantal zeer mooie beelden in regels als: "Drijven langs het licht van een sterrennacht / mezelf verliezen aan de horizonlijn / flitsen van haar leven die op tijd verloren gaan."
Dit is een lied over vechten om terug te gaan naar iemand die verdwaald is, ondanks de meedogenloze tijdsdruk. Rylos Running zingt: 'Ik moet naar mijn vallende ster gaan / ik moet haar er nu doorheen zien / maakt niet uit hoe ik zo ver ben gekomen', omdat ik weet dat ik terug moet! '
Er is een sterke weerspiegeling in het lied van de manier waarop het leven soms surrealistisch lijkt wanneer we het ervaren. Zoals de tekst zegt: "Is dit echt, of is dit slechts een droom / Oh, ik weet niet of ik nog meer kan vertellen / Uit het oog verliezen van dit oude deel van mij / Moet terug naar de plaats die ik ken."
Er is ook een sterk gevoel voor de snelle overgang van tijd met dit nummer, zoals in de tekst: "Cruisen met lichte snelheid, kijken naar de show / Het is gewoon hetzelfde aan en door / Vechten voor mijn tijd, maar ik verlies de controle ..."
Uiteindelijk kan het punt van het lied, naar mijn mening, in de regels worden samengevat: "De wenstijd ging langzamer, ik moet doorgaan / Om je te bereiken / De dagen gaan maar door, en ik ben nog steeds in beweging / Weg van jou."
Een donkerdere zwaai van gruizige synth zweeft tussen stereokanalen op "New Paradise" voordat geluiden die glanzen en flikkeren over de top klinken en een energieke drumbeat begint om het nummer naar voren te laten vliegen. Het breekt tot een nogal metaalachtige synth en de zang van Rylos Running springt de baan op, een uitstekende vocale melodie die wordt uitgesponnen. Ik ben niet altijd een fan van vocoder, maar het wordt hier heel mooi gebruikt.
De puurheid van de synth-geluiden op dit nummer dragen bij aan het algehele gevoel van de muziek. Er is hier echte helderheid en een goede interactie tussen bas en drums. Het contrast tussen de donkere teksten en de helderdere muzikale elementen is ook goed gedaan.
Er is een echt gevoel van duisternis en manipulatie in de tekst van "New Paradise". De boodschap van het lied heeft een verontrustende kwaliteit en het werd goed overgebracht in de woorden. Rylos Running licht het mooi toe in de regels: "Geen idee hoe ver ik ben gegaan / Maar ik begin te geloven dat mijn geest me parten speelt / Haal me hier weg / Ik val in het donker, er is niets anders dan angst. '
Het verontrustende gevoel van manipulatieve motieven komt in dit nummer goed tot zijn recht. De stem die onze verteller hoort, fluistert: 'Dank u voor uw opoffering / het staat allemaal in naam van het paradijs / we zullen deze wereld een betere plek maken / dus kom mee voor het einde van de mensheid.' Het is niet duidelijk wie of wat deze mysterieuze stem is, maar beloften van Utopia zijn altijd gevaarlijk.
Het gevoel van wanhoop van onze verteller groeit alleen als hij vraagt: 'Waar kan ik heen, wat kan ik voelen? / Iemand zoeken die me wat antwoorden kan geven / Het gevoel heeft dat ik geen tijd meer heb / Ik wil gewoon geloven dat alles prima. "
Maar die donkere stem fluistert weer, hetzelfde huiveringwekkende refrein en de tekst zegt: "Er is hier iets / het kent me, het weet mijn naam / wat is deze angst / dat houdt me zo stevig vast?"
"The Chase" is een track die het meest wordt gekenmerkt door intens met elkaar verweven synthesizergeluiden. Er is een hoge synth die de zang, dynamische melodie en snel wervelende arps draagt die dansen en bewegen over het diepe basgeluid en een energiek drumritme met een unieke groove. De trapsgewijze arps en momenten van synthsoling voegen meer energie en beweging toe aan de track en het diepe bascontrast helpt de track uit te balanceren.
De contrasten in "Escape The Midnight Machine" helpen het te definiëren als een track. Het zijn wezens met luchtige, zinderende synths en een lange, diepe bas die soepel door de muziek beweegt. Er zijn arps met een hoekig gevoel en een snel pulserende heldere synth die over de baan vliegt. De percussie en bas hebben een intens gewicht met een lambent synth melodie die over de top danst.
"Shooting Star" is een nummer met een donkerder, meer melancholisch gevoel. Deze track draait helemaal om lange, pulserende geluidsgolven gebalanceerd door nerveuze, snelle arpeggio's. Er zijn ook momenten van licht die de baan opheffen als de oscillerende arp die centraal staat in de muziek, maar uiteindelijk keert het terug naar het gewicht en de duisternis die een belangrijk aspect zijn van deze track.
De belangrijkste melodie van "Out to the Edge" is helder, maar er is een weemoedig gevoel voor al die helderheid. De zang galmt en zweeft en beweegt door die lange golven van synthesizers die ertegenaan slaan, terwijl belachtige synths door het volle, rijke geluid zingen. Alles heeft een vloeiende stroom en het gevoel van energiegolven die de ruimte in golven, doordringt de baan.
De woorden spreken van pijn om terug te keren naar eenvoudiger, onschuldiger tijden, zelfs als ze afdrijven. De teksten verlangen naar "dromen van een tijd vol leven / vuurvliegjes vangen" in tegenstelling tot het refrein dat zegt: "Ik ben te ver gegaan, ik ben te ver gegaan / ik wil niet dat dit verder gaat."
De verteller voelt dat hij "naar de rand van de rijzende sterren rijdt / steeds verder weg beweegt", maar er is nog steeds "Heldere onschuld / Roept me, houdt me zo dichtbij / Schijnt een licht / Roept me, roept me terug naar huis."
Het gevoel van galactische ruimte, de interessante muzikale contrasten en de goed geconstrueerde en uitgevoerde teksten op From Stardust to Dust waren voor mij behoorlijk overtuigend. Ik ben blij dat ik van Rylos Running heb gehoord en ik hoop dat hij in de toekomst meer muziek maakt met een even interessant en boeiend geluid.
